Nieznajoma z Sekwany

Znacie książki Guillaume Musso?

Twórczość tego autora, pokochałam za niepowtarzalny klimat i styl, charakterystyczny tylko dla niego. Każda jego historia jest inna, ale to, co je łączy, to bijąca na kartach, każdej powieści wrażliwość, plastyczny język i to spektakularne zakończenie, pozostawiające po sobie niedosyt.

Autor thrillerów psychologicznych o zawiłej fabule. Tym razem wkracza na scenę z nową powieścią „Nieznajoma z Sekwany”, do napisania której inspiracją, była jedna z najsłynniejszych nierozwiązanych paryskich historii kryminalnych.
Z Sekwany zostaje wyłowiona naga piękna kobieta, z bardzo drogim zegarkiem na ręku i oryginalnym tatuażem przy kostce. Tajemnicza nieznajoma wskutek obrażeń straciła pamięć, ale mało tego w tym całym zamieszaniu znika nagle bez śladu, sprawa się komplikuje. Pozostawione włosy uciekinierki pozwalają na badania DNA. Dzięki temu dowiadujemy się, że wyłowiona kobieta to słynna szwedzko-niemiecka pianistka Milena Bergman. Nie było w tym nić dziwnego, gdyby nie fakt, że ta kobiet przed rokiem zginęła w katastrofie samolotowej.
„Jak można być jednocześnie martwym i żywym?”
Intrygujące?.. I to jeszcze jak. To cały Musso wprowadza galimatias, zaczyna się gra, żonglerka faktami. Miesza nam w głowach, łącząc elementy z greckiej mitologii, kultu Dionizosa, ze współczesnym Paryżem.

Guillaume Musso jeden z najpopularniejszych francuskich pisarzy, wydaje wiele książek i nie wszystkie przypadną nam do gustu. ...

"Nieznajoma z Sekwany" Guillaume Musso to dobra i wciągająca książka, którą czyta się lekko i błyskawicznie. Fabuła pełna tajemnic, ślepych zaułków i licznych niedomówień. Kilka elementów zostało opisanych nieco zbyt pobieżnie, zabrakło mi wytłumaczenia pewnych historii z przeszłości, szczególnie tych dotyczących głównej policjantki. i niestety, jeśli o nią chodzi, to nie łatwo mi ją polubić. Jest arogancka, momentami wredna, negatywnie nastawiona do innych i oczywiście ma bardzo wysokie mniemanie o sobie samej. Pozostali bohaterowie są nijacy, bezbarwni i dwulicowi.
Największy plus należy się za prosty język, którym autor się tutaj posłużył. Wszystko jest klarowne, łatwe w odbiorze i nieprzerysowane. Czytelnik nie męczy się z właściwą interpretacją tej historii. I choć ten kryminał ma kilka minusów, to całościowo wypada on dobrze, dlatego też polecam innym tę pozycję. Choćby po to, by samemu móc ją ocenić.

Całkiem przyjemna pozycja francuskiego pisarza. Z pewnością lepsza niż ostatnio czytana "Zabawa w chowanego". Tym razem zabrakło mi nieco Mussowskiej magii, ale ogólnie książka dość dobrze się broni - wciągający kryminał. Polecam szczególnie fanom autora.

"Świat jest teatrem, aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają"

Słowa Williama Szekspira w świetle wydarzeń opisanych w najnowszej powieści Musso nabierają zupełnie nowego, wręcz dosłownego znaczenia. Autor, inspirując się popularną, choć bardzo tragiczną paryską legendą związaną z wyłowieniem z Sekwany zwłok nastoletniej dziewczyny, tworzy wokół niej historię równie niepokojącą, co zagmatwaną.

Na kartach powieści Musso nie zabiera życia wyłowionej kobiecie, ale odbiera jej pamięć. Zagadkę zarówno jej pojawienia się w wodach Sekwany, jak i jej tożsamości próbujemy rozwikłać wraz z kapitan Roxane zdegradowanej do prowadzenia spraw niekonwencjonalnych i pisarzem, z którym prawdopodobnie tajemnicza kobieta była związana. Problem w tym, że nieznajoma znika, a jej DNA wskazuje na tragicznie zmarłą w katastrofie lotniczej pianistkę.

Jeśli coś Wam w tym momencie kiełkuje w głowach i wydaje Wam się, że macie hipotezę jak ta historia dalej się potoczy, to pamiętajcie, że to Musso, a u niego nie ma prostych rozwiązań i oczywistych scenariuszy. Bo co może mieć z nią wspólnego mitologia grecka związana z orgiastycznym kultem Dionizosa?

Powieść czytałam z olbrzymim zainteresowaniem, choć pokręcone ścieżki, którymi prowadzi nas autor, czasem wiodły mnie na manowce odrealnienia. Otwarte zakończenie ucinające opowieść w momencie, gdy mamy ochotę na więcej może rodzić niedosyt, ale daje też możliwość własnej kontynuacji zależnej od sympatii do ...

„Nieznajoma z Sekwany” to bez wątpienia jedna z najchętniej powtarzanych miejskich opowieści wśród mieszkańców Paryża i okolic. To właśnie ta historia zainspirowała Musso do napisania najnowszej książki.

W przedświąteczną grudniową noc zostaje wyłowione nagie ciało kobiety. Ku zaskoczeniu wszystkich udało się jej przeżyć, choć na jakiś czas straciła pamięć. DNA wykazuje, że kobieta ta jest znaną na całym świecie pianistką, Mileną Bergman. Nie jest to jednak możliwe, bowiem ta zginęła rok temu w katastrofie lotniczej… Niedługo potem niezidentyfikowana kobieta znika. Śledztwo w jej sprawie przejmuje młoda policjantka Roxane oraz były narzeczony Mileny. Odkrycie prawdy będzie dla nich boleśnie trudnym doświadczeniem…

O ile sądziłam, że ostatnia książka autora była pokręcona, ale jednak mi się to podobało. Tak tym razem muszę przyznać, że ledwo dotrwałam do końca… „Nieznajoma z Sekwany” to najgorsza książka autora! Muszę przyznać, że twórczość Musso z książki na książkę jest coraz gorsza i zastanawiam się jakim cudem na swoim koncie ma kilka perełek. „Nieznajoma z Sekwany” to słaby kryminał, gdzie fabuła kompletnie nie trzyma się kupy co wydaje się, że autorowi kompletnie nie przeszkadza. Absurd goni absurd, intryga szyta jest grubymi nićmi, a ilość powtórek jest do zrzy***. W całej fabule można znaleźć wiele niedociągnięć, odnosi się wrażenie jakby autor kompletnie nie czytał tego co pisze. Bohaterowie są tutaj okropni, a ...

Do twórczości Guillaume Musso mam słabość od dawna. Od ponad roku wracam do jego starszych powieści, przeplatając je tymi nowymi. Niestety świeżaki momentami dość mocno odstają od poziomu, jaki do tej pory prezentował Musso.
W przedświąteczną grudniową noc, z rzeki zostaje wyłowione ciało kobiety. Ku zaskoczeniu udało jej się przeżyć, ale straciła pamięć. Według badań DNA kobieta okazuje się być znana na całym świecie pianistka Milena Bergman, która rok temu zginęła w katastrofie lotniczej. Niedługo potem kobieta znika. Śledztwo w tej sprawie przejmuje młoda policjantka Roxane oraz były narzeczony Mileny. Jakiego zakończenia doczeka się to śledztwo?
Mam słabość do klimatu, jaki Musso za każdym razem tworzy w swoich powieściach. Nie można mu odmówić umiejętności łączenia kryminału z obyczajówką. Jednak nie zawsze to pierwsze wychodzi mu tak dobrze, jakbym tego oczekiwała. Budowanie napięcia mu wychodzi, ale mam wrażenie, że w tym przypadku w końcowej fazie zabrakło mu przysłowiowej kropki nad i. Po tak intrygującym początku spodziewałam się sylwestrowej petardy, a dostałam tylko zimne ognie. Szkoda. Ode mnie 7/10.

Początek był naprawdę obiecujący. Skąd nieżyjąca pianistka wzięła się w rzece, żywa, rok po katastrofie? Niestety, rozwiązanie tej zagadki nie jest już tak emocjonujące. Brak w tej książce napięcia, zaciekawienia i chęci czytania. Dochodzenie do prawdy nuży, bohaterowie nie wzbudzają sympatii, a mieszanie do tego Dionizosa uważam za kompletną pomyłkę. Musso ma na swoim koncie znacznie lepsze powieści.

Wyobraźcie sobie: Czekacie na kolejną powieść autora, którego uwielbiacie. Kiedy w końcu trzymacie jego książkę w rękach od razu czytacie pierwszy rozdział, drugi i kolejny... a z każdą stroną czujecie większe rozczarowanie.
Znacie to uczucie?
Ja tego właśnie doświadczyłam czytając "Nieznajomą z Sekwany" Musso.

W grudniową noc zostaje wyłowione ciało kobiety, której ledwo udało się przeżyć. Trafia do szpitala psychiatrycznego, lecz udaje jej się uciec. Po zbadaniu DNA kobiety policji udaje się poznać jej tożsamość. To młoda pianistka, która zginęła rok wcześniej w katastrofie lotniczej.
Jakim cudem znalazła się żywa w Sekwanie?

Uwielbiam powieści Guillaume Musso i z każdą kolejną książką darzyłam autora większą miłością. Aż do teraz.
To nie tak, że historia nie była interesująca. Wręcz przeciwnie. Jednak nie kupiłam jej.
Sam motyw wyłowionej dziewczyny z Sekwany był intrygujący. Zwłaszcza, że owa kobieta nie miała prawa istnieć, zginęła rok wcześniej w katastrofie lotniczej.
Bliźniaczka? Nie.
I ten wątek był bardzo interesujący.
Jednak z każdym rozdziałem czułam, że poznana historia wręcz mnie nuży. Irytację potęgowała postać pisarza- narzeczonego zmarłej pianistki oraz głównej bohaterki Roxane- policjantki, której wszystko udaje się odkryć.
Zakończenie, które miało wbić w siedzenie czytelnika, raczej sprawiło, że kończąc ostatnią stronę pomyślałam "Naprawdę tak to się skończyło? Jakieś wyjaśnienie? Dlaczego?". Nic z ...