Autobiografia. Baśń mojego życia

Pierwsza wydana po polsku autobiografia najsłynniejszego bajkopisarza wszechczasów - Andersena. Czyta się ją jak jedna z jego baśni - piękną poetycka przypowieść o życiu. Historia mego życia to piękna, pełna wydarzeń szczęśliwa opowieść. Gdyby w dzieciństwie spotkała mnie, biednego, samotnego chłopca, dobra wróżka i powiedziała: "Wybierz teraz swoją życiową drogę i cel, do którego będziesz dążył, a wtedy, wedle możliwości twego umysłu i tego, co podpowiada zdrowy rozsądek, ochronię cię i wspomogę w twoich dążeniach", moim losem nie można by pokierować lepiej, bardziej szczęśliwie i roztropnie. W roku 1805 mieszkało w małym, nędznym pokoiku młode małżeństwo, darzące się wielkim uczuciem. On, niespełna dwudziestodwuletni szewc, był człowiekiem o licznych talentach i prawdziwie poetyckim umyśle. Jego żona, kilka lat od niego starsza, nie znała świata ni życia, ale serce miała pełne miłości. Młody człowiek samodzielnie zbudował swój warsztat szewski oraz ramę łóżka, od której rozpoczął urządzanie domu. Ramę tę sporządził z drewnianego katafalku, na którym jeszcze niewiele wcześniej spoczywała trumna zmarłego hrabiego Trampe... Jednak zamiast otoczonych krepą i woskowymi świecami zwłok arystokraty, w kwietniu 1805 roku spoczęło na nim żywe, łkające dziecko, czyli ja, Hans Christian Andersen. Syn ubogiego szewca z duńskiego Odense swą wzruszającą autobiografię pisał w będąc w sile wieku - miał zaledwie 41 lat. Dla wielu Czytelników może okazać się zaskoczeniem, że autor, znany u nas niemal wyłącznie jako bajkopisarz, był również twórcą poezji, powieści, dramatów, librett operowych, wodewili -przede wszystkim jednak człowiekiem o wielkiej pasji, wielkich marzeniach i wielkim sercu, choć niewolnym od ludzkich ułomności. W subtelnie melancholijnym tonie, charakterystycznym dla swego pisarstwa, oddaje wydarzenia i klimat swego ubogiego dzieciństwa oraz młodości, ukazując hart ducha, który pozwolił mu pokonać przeciwności i w dojrzałym wieku spożytkować swój talent. Na stronicach tej księgi przewijają się wielkie postacie epoki, m.in. Fryderyk Schelling, Robert Schumann, bracia Grimm, Aleksander Dumas, królewska para duńska, duńscy pisarze, uczeni i artyści. Andersen, pochodząc z najniższych warstw społecznych, pozbawiony regularnej edukacji w wieku nastoletnim, zdołał - dzięki pomocy światłych ludzi - zaistnieć w najwyższych kręgach kultury swych czasów. To pierwszy z cudów jego długiego, samotnego życia. Czy było ono szczęśliwe i co mówi nam o kondycji człowieka - przekonajmy się sami.