Ballada ptaków i węży

Nie spodziewałam się, że to będzie takie dobre. Była to moja pierwsza styczność z książką Suzanne Collins. O „Igrzyskach śmierci” słyszał już prawie każdy, osobiście również wiedziałam, co to jest i jak mniej więcej to wygląda po fenomenie filmów – chociaż widziałam je jedynie fragmentami. Nigdy mnie specjalnie nie ciągnęło do obejrzenia całości czy przeczytania książek o „Igrzyskach śmierci”, dlatego jak już jednak sięgnęłam po „Balladę ptaków i węży” z tej serii to ogromnie się zaskoczyłam, że jest to tak rewelacyjna książka.

Czytamy tutaj o losach Coriolanusa, przyszłego słynnego prezydenta Kapitolu. Podążamy jego drogą i poznajemy wszystkie czynniki, które doprowadziły do tego, co znamy z pierwszej części „Igrzysk śmierci”. Zachłanność, dążenie do władzy, wyrzeczenia. Co jest w stanie zrobić człowiek, aby osiągnąć władzę i pozycję? Przerażające są również same Igrzyska, gdzie dzieci z Dystryktów muszą walczyć o życie, a Kapitol ma z tego rozrywkę. Czy rzeczywiście ludzie z natury są źli?

Niesamowicie wciągnęłam się w tę powieść. Pokochałam uniwersum „Igrzysk śmierci” i w następnej kolejności mam zamiar przeczytać całą serię. Z początku bardzo przywiązałam się do głównego bohatera i w wielu momentach byłam z nim całym sercem, lecz z czasem mi się ono łamało przez to, jakie decyzje podejmował i jak postępował. Motyw miłości również ogromnie polubiłam. Właściwie nie będę ukrywać, że cała ta książka skradła moje serce. Świetn...

Siadając do tej lektury, obawiałem się, że będzie to pewnego rodzaju odcinanie kuponów.

W trakcie historii poznajemy Coriolanusa Snow, który wiele lat później zostaje prezydentem Panem i śledzimy 10 Igrzyska Głodowe. Jedną z bohaterek jest Lucy Gray, uczestniczka Igrzysk z Dystryktu 12, której mentorem zostaje Snow.

Historia pokazuje w pewnym stopniu rozwój samych Igrzysk i tego w jaki sposób dawna wojna wpływa na postrzeganie dystryktów przez Kapitol.

Liczyłem, że dowiemy się trochę więcej o tym w jaki sposób Snow doszedł do władzy - o pewnych wydarzeniach w książce nie miałem pojęcia, ale być może dlatego, że oryginalną trylogię czytałem już parę ładnych lat temu.

Początek mnie zirytował - rozumiem, że koszula miała stanowić symbol tego jak ważne dla Snowa było to jak inni go postrzegają, ale ile można się nad tym rozwodzić? Mimo to dałem się historii wciągnąć, ale końcówka (chociaż przewidywalna) trochę mnie rozczarowała. Pewne wątki pozostały otwarte i jako że to jednotomówka to chyba wolałbym, żeby tych niedopowiedzeń nie było.

Nie żałuję czasu spędzonego przy lekturze, bo śledzenie samych Igrzysk naprawdę bardzo mi się podobało, ale Ballada nie chwyciła mnie za serce.

Zupełnie inny kaliber. Książka brutalna, przepełniona mrokiem, to nie jest już historia dla młodzieży, która ma w sobie nadzieję, a my liczymy, że ostatecznie wszystko dobrze się skończy. Bardzo pozytywne zaskoczenie.

Zacznę od tego, że uwielbiam Igrzyska Śmierci. Kiedy zrobiło się głośno o filmowej adaptacji książki, w której główna bohaterka, tak jak ja, strzela z łuku, dosłownie rzuciłam wszystko i pobiegłam do najbliższej księgarni, aby zakupić książki i pójść do kina już po ich przeczytaniu. Do dzisiaj pamiętam, jak na ekranie pojawiła się pierwsza łucznicza scena, a koleżanka (również łuczniczka), wrzasnęła na pół sali kinowej, że Katniss, a właściwie grająca ją Jennifer Lawrence "robi to źle". Dobra, trochę się pośmialiśmy, więc czas najwyższy wrócić do meritum.

Kiedy na rynku wydawniczym pojawił się "Ballada ptaków i węży", nie wahałam się ani chwili, aby ją kupić, jednak z zabraniem się do czytania było trochę gorzej. Jej wydanie zbiegło się bowiem z moim kryzysem czytelniczym, dlatego książka przeleżała na mojej półce dość długo. Kiedy wróciłam do intensywnego czytania, miałam nawet po nią sięgnąć, ale wtedy okazało się, że zostanie zekranizowana, więc podjęłam decyzję o przeczytaniu jej dopiero przed premierą filmu, abym mogła na świeżo porównać książkę z jej ekranizacją.

W "Balladzie ptaków i węży" cofamy się o sześćdziesiąt cztery lata od wydarzeń przedstawionych w pierwszej części serii. Podczas dziesiątych Głodowych Igrzysk pierwszy raz w historii każdy z uczestników ma otrzymać swojego mentora. Mieszkający w Kapitolu osiemnastoletni Coriolanus Snow zamierza skorzystać z szansy, jaką dali mu organizatorzy Igrzysk i odmienić swój los. Chociaż chłopak po...

Książkę oceniam tak na 6.5 gwiazdki.

Co do tej książki to miałam strasznie mieszane uczucia. Gdzie sama trylogia Igrzysk Śmierci podobała mi się bardzo, zarówno książki jak i filmy to Ballada Ptaków i Węży, a przynajmniej tak 2/3 książki nie wiem czemu mnie wymęczyły. Czytałam mnóstwo opinii i na prawdę nie widziałam ani jednej negatywnej, dlatego bardzo mnie zdziwiło, że cała historia mnie nie wciągnęła do reszty jak wszystkich, pomimo świetnego stylu i generalnie bardzo ciekawej fabuły.

Książka oczywiście ma wiele plusów!
Na pewno zszokowało mnie to jak w ogóle traktowali trybutów, trzymanie ludzi w klatce, głodzenie przed igrzyskami, w samej trylogii czegoś takiego nie było, wręcz przeciwnie, przecież najadali się do syta. No warunki mieli straszne. Na plus również według mnie wypadła postać Sejanusa Plintha, chyba jako jedyny widział tak naprawdę, że coś z tym wszystkim jest nie tak i mimo jego nieudolnych prób, rzeczywiście się starał cokolwiek zmienić. Jeżeli chodzi o Coriolanusa to działał mi strasznie na nerwy, no jak można być tak zapatrzonym w siebie i uważać że jest się najlepszym we wszystkim, bo jest się Snowem? Chodzi mi tu o notoryczne powtarzanie tego, że będzie kiedyś prezydentem. Były momenty, że rzeczywiście dało się go lubić, ale było ich na prawdę niewiele, było to po prostu kilka aktów dobroci z jego strony.

Sama książka podzielona jest tak jakby na 3 części, z czego tak naprawdę dopiero wciągnęła mnie ta ostatnia, kie...

Doceniam ogromny kunszt pisarski autorki.
Świetna opowieść o młodym Snowie, pokazująca jego brutalne oblicze. To nie jest dobry bohater, ale Collins świetnie zobrazowała jego młodość. Jak bardzo był zdeterminowany, aby być na szczycie. Ta książka będzie moim love-hate , bo z jednej strony podziwiam autorkę za tą opowieść, za genialne przemyślenie fabuły, dowiedzieliśmy się tak wiele o igrzyskach. Z drugiej strony Corio to brutalny bohater, który posunie się do strasznych rzeczy, żeby osiągnąć swoje cele. Nie ogółu, tylko swoje, jest strasznym egoistą.
Nie podobały mi się piosenki, to nie był mój klimat, dodawały oryginalności jednak nie dla mnie.
Jednak z całego serca polecam!

Lepsza od trylogii Igrzysk. Naprawdę dobrze się to czytało, fajnie opowiedziana historia Snowa, nie po to, by go usprawiedliwić, ale po to, by w jakimś stopniu zrozumieć. Mogliśmy poznać jego wewnętrzne mroki. Dużo się dzieje, poznajemy też początki organizacji Głodowych igrzysk. Książka bogata w ciekawostki.

Osobiście podobała mi się ta książka.

"Ballada ptaków i węży" to prequel Igrzysk Śmierci, po który sięgnęłam właściwie w ciemno. Jest to historia, która opowiada o młodym Coriolanus'ie Snow, którego poznajemy podczas przygotowań do 10 Głodowych Igrzysk. Przy okazji przygotowań do tego wydarzenia, jego organizatorzy postanowili wprowadzić pewne zmiany do jego przebiegu, w celu uatrakcyjnienia powyższego przedsięwzięcia. Jedną ze zmian było wprowadzenie roli mentorów, którzy mieli być kimś w rodzaju menadżerów trybutów. Coriolanus'owi przypada rola mentora trybutki z dwunastego dystryktu, która sprawia wrażenie niezrównoważonego kolorowego ptaka, co nie jest dla głównego bohatera przyczyną do radości. Jest on wręcz pewien, że jego trybutka dość szybko odpadnie z igrzysk, a on straci możliwość wybicia się i zdobycia nagrody, dzięki której będzie mógł pójść na uniwersytet.

W "Balladzie ptaków i węży" poznajemy historię rodziny przyszłego prezydenta Snow'a. Przede wszystkim dowiadujemy się, że czas wojny i okres po niej był trudnym doświadczeniem dla chłopaka i jego bliskich, którym nie wiodło się zbyt dobrze. Jednak mimo to Coriolanus został wychowany w przekonaniu, że należy do elity Kapitolu i w przyszłości zostanie prezydentem Panem. Widzimy, że chłopak jest szalenie inteligentny, ma zdolność strategicznego myślenia oraz radzenia sobie w wielu różnych trudnych i niespodziewanych sytuacjach. Jednak z drugiej strony dostrzegamy jak bardzo podatny jest ...

Serii igrzyska śmierci chyba nie muszę nikomu przedstawiać. Książki i filmy zyskały rzesze fanów na całym świecie i są jednym z niewątpliwych bestselerów po dzisiaj. Katniss Everdeen jak i reszta ludzi z dystryktów, jak Peeta, Gale, Primczy, Finnick zapisali się w popkulturze i sercach fanów. Jednak, mówiąc o trylogii igrzysk mamy na myśli czasy 74 głodowych igrzysk i tym, co potem.
Jednak, jak to się zaczęło. Czemu postacie, które znamy są takie, jakie są jak bardzo przeszłość wpłynęła u nich na przyszłość. Cofnijmy się na dziewiąte głodowe igrzyska. W tym roku powstają nowe zasady. Młody Coriilanus Snow dostaje pod swoją mentorską opiekę ją. Dziewczynę z 12 dystryktu, która nie ma szans wygrać tej śmiertelnej gry. Lucy Gray, choć krucha wie, co to znaczy zrobić wszystko, by przetrwać. Nigdy nieczuła się mieszkanką dystryktu, bo tak naprawdę nią nie była. Idealne dopełnienie i przedstawienie początków świata rządzonego przed Panem. Powoli odgruzowuje się ze skutków wojny jednak nie zapominamy o tym, co było. Bardzo się ciesze, że ta część powstała i nie nawiązuje bardzo do przyszłości. Zostajemy tu na samym początku i patrzymy jak buduje się to, co znamy z reszty tomów. Powrót do świata po latach, i to jeszcze innego tego wcześniejszego był ciekawym przeżyciem czyta się aż za szybko. Z każdą stroną nie wiemy, czy jakie tak naprawdę czuć emocje. Na pewno przeczytam jeszcze raz, bo trzeba pamiętać, że choć róże pięknie pachną to nie przykryją każdego zapachu…

...

Macie tak czasami, że obawiacie się wydanych po latach książek z jakiejś serii aby nie zepsuły dobrych wspomnień ? Ja mam tak często. I tym razem obawy również były.
❄
"Ballada ptaków i węży" powraca nas do świata Panem. W odległych latach, bo cofamy się aż do X Głodowych Igrzysk, mamy okazję poznać młodego Snowa. Znamy go już jako prezydenta, który wręcz nienawidzi trybutki z 12 dystryktu. Nikt jednak nie sądził, że jako 18-latek był mentorem tego terytorium a ówczesna trybutka Lucy była równie silną osobowością co Katnis.
❄
Do serii Igrzysk Śmierci mam duży sentyment. Byłoby mi przykro gdyby ballady to zepsuły. Na szczęście nie było tak źle! Książka mimo lekko nużącego początku ma wciągającą fabułę. Sam świat jest interesujący, bo poznajemy jego podstawy. Bohaterom mogę zarzucić tylko to, że powielają schematy znane nam z igrzysk. Na plus trzeba przyznać, że chociaż główne postacie, takie jak Luci, Coriolan i jego rodzina, są bardzo dopracowani. Oczywiście musiał pojawić się też wątek romantyczny, który trochę mnie zaskoczył.
❄
Ballady jako całość oceniam na dobrą i przyjemną rozrywkę. Igrzyska nadal będą moimi ulubieńcami, ale za to ten prolog ukazuje wiele ciekawostek, jak np. dlaczego Snow tak kocha róże? Co się takiego stało ze Snowem, że stał się tak bezwzględnym prezydentem? Albo skąd wzięła się piosenka "Are you, are you coming to the tree"? Dlatego śmiało mogę powiedzieć, że dobrze się przy niej bawiłam. Dla fanów Igrzysk będzie ciekawym...

„Ballada ptaków i węży” to powieść z serii „Igrzyska śmierci”. Jest ona prequelem znanych znam z trylogii wydarzeń 🐦‍⬛🐍.

Młody osiemnastoletni Coriolanus Snow mieszka w Kapitolu. Niestety nie żyje on jak w dostatku jak jego przodkowie, gdyż jego ród podupadł w ostatnim czasie. Jednak jego los ma się odmienić z dniem dożynek, które rozpoczynają już Dziesiąte Głodowe Igrzyska. Dostrzegł on w nich szansę, aby jako mentor, zdobyć należytą mu sławę na całe Panem.

Zapał Snowa jednak gaśnie gdy jego podopieczna okazuje się być dziewczynką, Lucy Gray, z najbiedniejszego Dwunastego Dystryktu…

Czy Lucy Gray ma jakiekolwiek szanse by zwyciężyć?

Wow… co to za książka. Przyszła od razu zaczęłam czytać i nie mogłam się od niej oderwać. Postać Coriolanusa Snowa jest tak złożona i tragiczna zarazem… czapki z głów dla autorki. Historia podzielona jest na 3 części i przyznam się, że na początku miałam duży dysonans pomiędzy młodym Snowem a prezydentem Snowem. Jednak przez ponad 500 stron mamy okazję go świetnie poznać i zobaczyć jakie wydarzenia wykreowały późniejszego prezydenta Snowa. Mam tutaj delikatną lecz z pazurem Lucy Gray walczącą o przetrwanie oraz wiele innych równie świetnie napisanych bohaterów pobocznych. Jest klimatycznie, jak w całym uniwersum, i historię po prostu czyta się jednym tchem.

Nie mogę się doczekać filmu 🎥

J...

Trylogię Igrzysk Śmierci kocham, więc Ballada to był mój must read.

Moje zachwyty nad tą książką nie mają granic. Wspaniale było poznać młodego Coriolanusa Snowa. Jego młodzieńcze wizje, wartości, przemyślenia, postawy... To zupełnie inna postać niż znany prezydent Snow.

Lucy Gray za to barwna, ale nieoczywista postać, pełna tajemnic, pięknej muzyki .

Tak różna dwójka bohaterów tworzy niesamowicie intrygujący i pełen emocji duet.

Czytelnik razem z młodym Snowem przechadza się korytarzami uczelni, śledzi przebieg Igrzysk, pełni służbę w Dystrykcie 12.

Ogrom emocji, brutalności systemu, siła wiary w swoje czyny, podstępy i podwójne oblicza... Tak naprawdę nic nie jest tym co się wydaje. Do tej lektury trzeba podejść z otwartym umysłem, żeby wszystko zrozumieć i znaleźć ukryty sens.

Myślę, że to jedno z lepszych przedstawień przeszłości znanych czarnych charakterów. To aż niepojęte jak system i jego ucisk może zmienić człowieka i jego postrzeganie świata. Kotwicą do przetrwania wydaje się zaufanie. Ale czy można ufać innym? Czy każdy jest tym za kogo się podaje?

Ballada to niesamowita opowieść. Złożona, analizująca ludzką psychikę, ubarwiona muzyką, delikatnością.

Nie będę pisać więcej. Sami musicie się przekonać jak to się zaczęło...

Stało się. Skuszona opiniami przeczytałam "Balladę ptaków i węży". Chociaż Panem nie należy do najmilszych miejsc, ucieszyłam się z powrotu do niego i zobaczenia go w innym świetle.

Dobrze było poznać historię Coriolanusa Snowa. Jest to smutna historia, nie tylko jego, ale również jego kuzynki, przyjaciół, Lucy Grey i innych trybutów. Świat, w którym przyszło im żyć jest światem po wojnie.

Czytając "Igrzyska śmierci" zastanawiałam się dlaczego Snow taki jest. Czytając "Balladę ptaków i węży" zrozumiałam, że nie miał wyboru. Dzieciństwo i młodość poświęcił na utrzymywaniu pozorów, dążył żeby być najlepszy, bo wiedział że inaczej nie ma szans na "życie na poziomie". Czy mogła jego historia potoczyć się inaczej? Pewnie mogła, jednak wtedy nie wiadomo czy by przeżył.

Przeczytałam książkę w kilka godzin i miałam po niej "kaca" przez kilka dni. Mam nadzieję, że nie jest to ostatnia książka opowiadająca o Panem.

"Snow zawsze na szycie" dostaje od losu szanse na odzyskanie pozycji społecznej swojej rodziny.Jako uczeń akademii ma za zadania 1.Co zrobić,żeby mieszkańcy Panem oglądali już organizowane po raz 10 igrzyska? a 2. Żeby jego trybutka z najgorszego 12 dystryktu wygrała? Snow na początku książki pokazyny jest jako niewinny chłopiec,który jak się może wydawać jest życzliwym,dobrym,koleżeńskim chłopcem.Z czasem to się zmienia i wychodzi na jaw jego prawdziwe"ja".To zasługuje na dalszy ciąg,bo Snow ma do pokazania dużo więcej.