Bezsilni tego świata

Nie spodziewałem się, że Borys Strugacki napisał książkę o superbohaterach. Właściwie to może i nie napisał, bo jego zatopione w rosyjskiej rzeczywistości postaci o nadludzkich umiejętnościach nie mają nic wspólnego z krzykliwym i zazwyczaj groteskowym, amerykańskim superbohaterstwem, które dominuje w masowej świadomości. Pewne podobieństwa istnieją, jak choćby eksperymenty naukowe, których wynikiem jest pierwsza generacja "nadludzi", ale to jedynie drobne szczegóły. Książka koncentruje się na grupie ludzi, którzy swoje niezwykłe umiejętności (np. zmiana przyszłości myślą, rozróżnianie prawdy od kłamstwa, pamięć absolutna) wykorzystują w codziennym życiu borykając się z przeróżnymi naciskami ze strony zwykłych ludzi. Niektórzy pogrążają się w nienawiści, inni w alkoholu, zniechęceniu, pracy zawodowej, edukowaniu ludzi, ale największą przeszkodą w ich życiu jest bezradność. Bezradność wobec ogromu ludzkiej zwyczajności, głupoty, podłości, obojętności i niezrozumienia. Bezsilność wobec ogromu wysiłku jakiego wymaga jakakolwiek zmiana. Bohaterowie nie próbują już "poruszyć z posad bryły świata", nie walczą o przyszłość, świat dawno ich przytłoczył i przygniótł, wplątał w swoje machinacje i spiski, uniósł ogromem swojej bezwładności. Jedyne co im pozostało to solidarność i wzajemna pomoc, gdy ludzie usiłują kupić ich umiejętności lub szantażem zmusić ich do pracy. Ten ponury obraz umieszczony został przez Strugackiego w latach pierestrojki i jest niesamowicie rosyjski, swojski i ...