Drapieżność naszego wieku

Kiedyś napisałbym, że to najsłabsza książka Strugackich i zapewne z nudów porzuciłbym lekturę przed końcem. Dzisiaj widzę to nieco inaczej, chociaż rzeczywiście nie jest łatwo przebrnąć przez niezbyt interesujące przygody głównego bohatera, Iwana Żylina, przybywającego do utopijnego (czy może raczej antyutopijnego) miasta, w którym wszyscy są wolni od większości codziennych trosk i pławią się w dobrobycie. Tak jest przynajmniej w teorii, bo od pierwszych stron coś w tym lukrowanym obrazku nie pasuje a późniejsze groteskowe perypetie Żylina doszczętnie już psują laurkową wizję życia w mieście, które w założeniach fabuły miało chyba być jedną z niewielu (jeśli nie ostatnią) ostoją kapitalizmu w świecie zwycięskiego komunizmu (opis tego rzekomego kapitalizmu jest zresztą zupełnie bezsensowny i wniosek ten opiera się wyłącznie na zawartych otwarcie w tekście deklaracjach autorów). Pławienie się w dobrobycie wychodzi mieszkańcom raczej średnio, gdyż większość lokalnej ludności nudzi się w tej utopii straszliwie i intensywnie poszukuje przeróżnych, nierzadko kretyńskich rozrywek, poczynając od ekstatycznych transów hipnotycznych a kończąc na grupowym niszczeniu dzieł starych mistrzów malarskich. Nie zapominając przy tym oczywiście o hektolitrach alkoholu i dziesiątkach papierosów.

Powinienem kiedyś przeczytać książkę Wojciecha Kajtocha o braciach Strugackich, bo moje przekonanie o ich krytycznym podejściu do komunizmu otrzymało w trakcie lektury tej książki kilka potężnych...