Blade Runner 2019

Wybaczcie, że będę narzekał, ale inaczej oszaleję! Dawno nie czytałem nic równie przewidywalnego, gdzie zwroty akcji nie istnieją, a każda próba bycia optymistą gaśnie za zamknięciem drzwi, za przewróconą stroną z omdlenia. Od czego zacząć? Nasza główna detektyw o imieniu Ash polująca na replikanty-androidy jest bezosobowa. Wyprana z jakiejkolwiek satysfakcjonującej osobowości, mało kobieca i delikatnie mówiąc, chamsko skopiowana jako Deckard z filmu lat 80. Czyli wiecie - samotny wilk, ścigająca różnych złoczyńców na zlecenie. I w porządku, możemy jechać na tym schemacie, ale dopiero, gdy twoja bohaterka czymś się wyróżnia. Ale po co konstruować charaktery, jak możesz sobie zmienić faceta w babę i nie dodawać nic od siebie? Pomijam fakt, że nigdy nie byłem fanem franczyzy ,,Blade Runner''. W szczególności z numerkiem 2049 (straszny gniot, nie polecam). Jedyny ,,Blade Runner'', który ma sens, jest wiarygodny i inspirujący, to książka Philipa Dicka. Cała reszta to niepotrzebny dodatek.

Historia mało zaskakująca, bo w głównej mierze śledzimy poczynania pani detektyw na zlecenie, która szuka żony i córki potentata ekonomicznego. A w równoległym czasie obserwujemy, co dwójka zaginionych robi. Taki manewr powoduje, że niweczy napięcie, jakąkolwiek tajemnicę w śledztwie. Pomijam fakt, że robi się podobny do filmu z 1982 r., gdzie główną atrakcją jest strona wizualna - czuć surowy, neo-noirowy klimat dużego, korporacyjnego miasta. No spoko, ładnie to wygląda, obiecując...