Opinia na temat książki Blaszany bębenek

Nikt tak nie pisze, jak Grass. Przeczytałam pierwsze pięćdziesiąt stron bardzo szybko przerzucając strony, gdy tylko zrozumiałam, że Oskar opowiada o jakichś nieważnych w moim mniemaniu szczegółach związanych z dziejami jego dziadków. Po tych pięćdziesięciu stronach stwierdziłam, że nie rozumiem nic a nic, a takie czytanie niewiele mi przyniesie i jest zupełnie bez sensu. Dlatego wróciłam do pierwszej strony i obiecałam sobie, że każde zdanie będę dokładnie analizować, żeby się nie zgubić i nic nie przegapić. Tak też zrobiłam, a przeczytanie całości zajęło mi miesiąc (w wakacje...!). Ale naprawdę warto było... Szczególnie podobało mi się zakończenie pierwszego tomu. Ale cała treść jest w zasadzie imponująca. Tylko, że bardzo wymagająca intelektualnie i miejscami męcząca... Nie warto tego czytać na hurra. W zasadzie do tej pory nie rozumiem wielu rzeczy i planuję sięgnąć po interpretacje. Bardzo podobało mi się naprawdę niekonwencjonalne podejście do tematu drugiej wojny światowej. Tak bardzo ta historia różniła się od wszystkich, które do tej pory poznałam. Na czym różnica polega, zrozumie tylko ten, kto przeczyta. A oto mój ulubiony cytat z książki: "Należałem do owych przenikliwych niemowląt, których rozwój duchowy w momencie narodzin jest już zakończony i w przyszłości musi się już tylko potwierdzać". Nie muszę oczywiście mówić, że brzmi to jak rzecz rozbrajająco oczywista i całkiem normalna.