Opinia na temat książki Bóg nie jest wielki. Jak religia wszystko zatruwa

 Christopher Hitchens, znany ze swojego swobodnego wyrażania opinii humanista-myśliciel oraz czołowy przedstawiciel ruchu Nowy Ateizm, przedstawia argumenty
na poparcie tytułowej tezy. I nie odnosi się, jak mogłoby sugerować nawiązanie w tytule ("Allahu Akbar" - Bóg jest wielki), jedynie do islamu. Uważa wszystkie trzy główne religie za fałszywe i szkodliwe, a wiarę postrzega jako wynik głównie zastraszania kolejnych pokoleń nieedukowanych wyznawców i narzędzie manipulacji społecznych w rękach religijno-politycznych fanatyków.
Określa zorganizowaną religię jako "pełną przemocy, nielogiczną, nietolerancyjną, nierozerwalnie złączoną z takimi pojęciami jak rasizm, ustrój plemienny, czy bigoteria [...]"
Według Hitchensa wszystkie religie bazują na zatrważaniu wyznawcy, wymagają pokory i poczuci własnej marności. Mówią głównie o grzechach i wszelkich za grzechy karach. Sprowadzają się do uświadamianiu ułomności ludzkiej i pełnemu podporządkowaniu gniewnemu Bogu (i pośrednikom w drodze do Boga). Bo jedynie
cierpiętniczym życiem doczesnym można zapracować na szczęście wieczne, czego dozna uniżony sługa, wdzięcznie wychwalający Pana.
Religie podsycają również przekonanie, że Bóg jest nieustającym obserwatorem naszych poczynań (czyli popełnianych grzechów), co skutkuje życiem w ciągłym strachu przed konsekwencjami potencjalnego błędu.

Hitchens wykazuje nielogiczności i nonsensy wśród religijnych dogmatów i biblijnych zapisów. Odnosząc się do "dzieła stworzenia" powołuje się na Darwinowską teorię ewolucji, a także badania współczesnych naukowców z dziedziny genetyki, fizyki, archeologii, paleontologii. Oprócz tego głosi, że "To, co można stwierdzić bez dowodów, można odrzucić bez dowodów."
Krytykuje wszelkie metafizyczne odczytywanie Biblii czy Koranu i autorytatywne nauczanie prawd wiary. Podkreśla tym samym wyższość nauki nad religią w kreowaniu etycznego kodeksu postępowania dla ludzkiej cywilizacji. Argumentuje, że to nie religia sprawia, że ludzie postępują lepiej.
Fałszerstwem, i to niemoralnym, nazywa treści Ewangelii, a przypominając niespójności Nowego Testamentu oraz teorie sugerujące alternatywne
okoliczności jego powstawania, kolejny raz powtarza wniosek: nie znajdziemy w Biblii ani żadnego "objawienia", ani prawdy historycznej.

W rozdziale "Religia zabija" przytacza wydarzenia polityczno-militarne (była Jugosławia, Irlandia, Palestyna, Irak, Iran i inne) aby wszelką religijność obarczyć odpowiedzialnością za eskalację konfliktów etnicznych i w rezultacie za wojny i ludobójstwa. Oskarża każdą z trzech głównych religii o żądzę "świętej wojny", a duchowych przywódców o podsycanie złych zachowań poprzez nawoływanie do nienawiści względem innych wyznań. W innych rozdziałach jeszcze wielokrotnie opowiada o masowych sadystycznych rzeziach, w których role głównych podżegaczy odgrywały kościelne hierarchie. Wspomina krwawe czystki etniczne prowadzone przez wyznawców islamu w Sudanie i najbardziej schrystianizowaną afrykańska Rwandę, gdzie księża i zakonnice bezpośrednio przyczyniali się do ludobójstwa.
Opisuje religijne praktyki, a szczególnie rytuały związane z seksualnością, aby unaocznić, jak religia może być groźna dla zdrowia. Przytacza nie tylko znane opinii publicznej piekło obrzezania dziewczynek w muzułmańskiej Afryce, ale także szokujące obrządki specyficznego obrzezania żydowskich chłopców w centrum nowoczesnego świata (Nowy Jork, pierwsza dekada dwudziestego pierwszego wieku). Pokazuje tym jak ból, cierpienie i poniżenie, a w następstwie choroby i fizyczne, i psychiczne, czy śmierć mogą być spowodowane praktykami uznanymi za święte i usankcjonowanymi religijnymi dogmatami.

Hitchens jest autorem ponad dwudziestu książek. Jego publicystyczno-literackiego stylu nie można nie docenić, aczkolwiek mnie przytłoczył
naukowo-informacyjny skojarzeniowy miszmasz. Autor bryluje znajomością pojęć teologicznych, różnych wyznań i ideologii, faktów, nazwisk, teorii ze świata nauki, filozofii, religioznawstwa, które przeplatają się wzajemnie bez zachowania kontekstu, konstrukcyjnej dyscypliny czy chronologii. Za to okraszone są beletrystycznymi anegdotami oraz pełną ironizowania i dywagacji krytyczną analizą tekstów biblijnych opartą na wnioskach własnych i innych badaczy.
Z tego powodu odbieram książkę jako — napisany ręką wielkiego erudyty — luźny zbiór refleksji na temat religii i skutków jej oddziaływania, których to refleksji głównym celem jest wezwanie do zastanowienia się.
Nie oceniam ani absolutnie nie polemizuję z argumentami autora, nie czuję się ani merytorycznie, ani mentalnie przygotowana. Może dla takich czytelników jak ja książka jest najlepszym początkiem, środkiem pobudzającym do zastanawiania i poszukiwania odpowiedzi na własne pytania.