Chłopiec w ogniu

No dobrze, znawcy i piewcy literatury powiedzą, że "bez przesady", a ja, szaraczek zwykły, napiszę tak: musiałem nieco krócej pospać, bo mnie pan Sasinowski zaskoczył „Chłopcem”, tak nim zdenerwował (to poczytuję na plus!), że nie odpuściłem!

Czy to historia o męskości, jak sugeruje blurb? Prędzej o zawiłościach dróg łączących miłość z szaleństwem i męskich słabościach (ale co ja tam wiem). To, co autorowi udało się bezbłędnie, to wykreowanie czwórki bohaterów – Piotra (o nim nic pisać nie będę, bo sam jest fascynującą zagadką), Alicji i jej charakterze powieściowo skrojonym idealnie (no, może za wyjątkiem tych kilku stron, gdzie poznajemy jej dzienniki), Heleny (które imię być może powinno coś sugerować) i pana mecenasa Adama, dzięki któremu dowiadujemy się nieco o polskim wymiarze sprawiedliwości.

Oj, skrzy między nimi, drapie i swędzi. Boli i nie goi się. Ogień, petarda i chłopiec w ogniu.

Przeczytajcie „Chłopca” chociażby po to, by dowiedzieć się, co tak pięknie zaprojektował na okładce Adam Skowroński. Czeka Was sporo zaskoczeń, a kiedy miną wszystkie nerwy (bo człek się denerwuje, że tak się to wszystko toczy, te kłody pod nogi, namiętne namiętności i same dramaty), okaże się, że czytaliście książkę zupełnie o czymś innym (psychodeliczny kryminał? thriller?). Jest emocjonalnie (i to zupełnie skrajnie) i ekscentrycznie – jak to bywa, gdy człowiek dojrzewa. Sporo tu zagubienia, strachu i czystego wariactwa (o którym czyta się wspaniale ale ...