Chronologia wody

Książka dedykowana konkretnej grupie odbiorców,szalenie odważna i szczera.

Gatunkowo poruszamy się w obrębie non fiction, choć w rzeczywistości czyta się jak powieść strumienia świadomości.
Matka alkoholiczka, ojciec molestujący swe córki, dzieciństwo nie napawające optymizmem, pokazujące jak wiele w tej rodzinie było strachu. Skoro bohaterka nie mogła odnaleźć ciepła i bezpieczeństwa w rodzinnym domu szukała go rozwijając swoją pasję pływania, błądziła pośród przygodnych związków raz z kobietami, raz z mężczyznami, szukała zapomnienia w narkotykach, alkoholu. Wszystko, czego dotknęła niszczyła.

Chronologii wody nie da się zapomnieć, kłębowisko dzikich myśli bohaterki, jej wściekłość wyrażana w każdym zdaniu uderzają w splot słoneczny czytelnika. Wraz z każdą stroną otwiera się przed nami mroczna otchłań, w tej głębi nie raz dotkniemy dna.
Ten wartki, pełen wściekłości nurt porwał.mnie od pierwszej strony, jakie było moje zaskoczenie, że wśród zdań autorki odnalazłam swoje myśli, utożsamiam się z tą kobietą. Pomimo, że pełna jest brudu, obrzydliwości to jest też zarazem hipnotyzująca, szczera i poetycka. Takie lubię najbardziej!
Polecam czytelnikom łaknących mocnych, czytelniczych wrażeń w obrębie literatury pięknej.

Symbolika wody jest uniwersalna a jednocześnie klarowna- jest ona znakiem życia i śmierci, ma również moc oczyszczenia. Zanurzenie jest niczym chwilowy moment nieważkości, wynurzenie przywraca ciału tchnienie.

Woda będzie ważna również dla bohaterki powieści Lidii Yuknavitch, ona wytyczy jej rytm trwania, nada mu sens.

Trudno opowiedzieć o tej książce dosłownie, mamy tu bowiem kompilację wrażeń i doznań. Pod wodą Lidia obmywa swój ból, swoje rozterki, rozczarowania. Pływanie jest metodą uciszania lęku, przemywania ran, krzyk rozpaczy dziewczyny miesza się w odgłosem unoszonych nad powierzchnią tafli rąk.

"Chronologia wody" to biografia kobiety, której los nie szczędził traum ale również i ona sama - niczym w koszmarnej malignie - przywoływała cierpienie, popadając w szaleńcze, destrukcyjne skrajności. Zaprogramowana na samozniszczenie, miotająca się, będąca swoim własnym wrogiem.

Bohaterka Yuknavitch jest brutalnie szczera, odziera się z intymności, rozgrzebuje przy czytelniku swoje okaleczenia. Jest wściekła, poraniona, zła na świat, który zamiast chronić krzywdzi- zarówno ciało jak i duszę.

Lidia szuka ukojenia w używkach, w miłostkach, które niszczy gdy stają się czymś więcej, wymierza sobie kary, wciąż jest za mało dobra, niedoskonała, dotyka przeżyć granicznych, nurza się w nich. Jest na przemian krucha i silna, poddaje się by po chwili znów walczyć. Czy...