Cicha Aria

"Ta noc nie powinna była się wydarzyć.."

Nataniel wielokrotnie powraca w myślach do tragicznego wypadku, w wyniku którego jego starszy brat zapadł w śpiączkę. Mimo upływu czasu wspomnienia wciąż płoną żywym ogniem. Bardzo pragnąłby móc cofnąć czas i zmienić bieg wydarzeń. Ukojenie znajduje w rześkim chłodzie oceanu. Tego wieczoru, jednak wzburzone fale uniemożliwiają surfowanie – są nieobliczalne i zbyt niebezpieczne. Z zamyślenia wyrywa go przeraźliwy krzyk. Bez wahania rusza na pomoc, wyciągając z wody zziębniętą dziewczynę. Rozpoznając byłą ukochaną brata, zaczyna mieć wątpliwości, co do faktycznego przebiegu wypadku sprzed lat...

Od samego początku zostajemy dosłownie wrzuceni na głęboką wodę, gdzie omal nie dochodzi do tragedii. Poznajemy historię, która trzy lata temu naznaczyła losy dwóch rodzin. Obserwujemy, z jakimi emocjami i cierpieniem muszą się zmierzyć, jak również z niezrozumieniem i dręczącymi wyrzutami sumienia. Autorka wykazuje się wnikliwą analizą ludzkich słabości. Stopniowo ujawniają się skrywane tajemnice, a rodzice chłopaka stają przed trudnym wyborem. Dominuje warstwa obyczajowa, przedstawiona ciekawie i wciągająco.

Podobał mi się sposób, w jaki została przedstawiona więź pomiędzy braćmi, a także relacja między Natanielem i Madison. Do końca nie byłam pewna, w którym kierunku podąży cała akcja, ale zakończenie zrobiło na mnie duże wrażenie.

Książka nie jest zbyt obszerna, więc...

"Gdy słyszysz przeraźliwy krzyk, masz dwa wyjścia: ruszyć na pomoc lub uciekać przed zagrożeniem."
Którą opcję wybierzcie?

Nathaniel, główny bohater "Cichej Arii' bez zastanowienia rzucił się w fale wzburzonego oceanu. Mimo, że sam mógł stracić życie, ratuje tonącą dziewczynę, jak się okazuje to Brook, była dziewczyna brata Nate. Data, w której targnęła się na swoje życie nie jest przypadkowa - to trzecia rocznica wypadku łodzi Cichej Arii. Co wydarzyło się pamiętnej nocy, czy Brook targają wyrzuty sumienia? Dowiecie się z książki @nataliapalonek

To moje drugie spotkanie z piórem autorki a obie książki czytałam w dość krótkim odstępie czasu. Mimo, że "Nieustanna gra pozorów" bardzo mi się podobała to "Cicha Aria" jest zdecydowanie bardziej dopracowana. Pióro Natalii ewoluuje zarówno pod względem stylu, fabuły i budowy postaci. Książka jest wciągająca i nieprzewidywalna. Ciekawe zwroty akcji sprawiają, że jest też nieodkładalna. Autorka świetnie zbudowała postacie. Nathaniel jest bystry, wytrwały w dążeniu do celu, odważny i uczuciowy. Ale nie tylko postacie pierwszoplanowe są tak dobrze przemyślane. Bardzo lubię nieoczywistych bohaterów więc bardzo podobala mi się kreacja rodziców Nate oraz Brook. Kolejnym atutem książki jest przedstawienie relacji między postaciami. Między Nate'm a jego dziewczyną czy jego rodzicami. Autorka koncentruje się zarówno na pozytywnych jak i negatywny...

Nataniel jest świadkiem topienia się młodej dziewczyny. Bez większego namysłu rusza jej na pomoc i wkrótce potem odkrywa, że to Brook - dziewczyna jego starszego brata, który przed trzema laty uległ wypadkowi i od tamtej pory jest w śpiączce. Co ciekawsze, Brook postanowiła targnąć się na swoje życie w dzień feralnego wypadku. Nie daje to Natanielowi spokoju, dlatego obiera sobie za cel rozwiązanie zagadki, co tak naprawdę wydarzyło się na Arii.
"Cicha Aria" to świetny kryminał z wątkiem romantycznym. Bardzo podobał mi się styl pisania autorki, dzięki któremu książkę pochłonęłam w dwie godziny. Akcja nawet na chwilę nie zwalnia tempa, cały czas coś się dzieje, więc czytelnik nie może narzekać na nudę. Było również kilka plot twistów, które dosłownie wbiły mnie w fotel.
Ciekawie także została wykreowana postać Nataniela. Targają nim różne emocje. Z jednej strony był jedynie piątym kołem u wozu, gdy wychodził gdzieś z bratem, natomiast z drugiej strony bardzo go kochał i zrobił wszystko, by dowiedzieć się, co zaszło na łodzi w noc wypadku. Według mnie Nataniel był tym bohaterem, do którego od samego początku żywi się sympatię. Z kolei trochę mniej polubiłam Iana - wydawał się być typowym aroganckim dupkiem, który mógłby mieć każdą. To tak bardzo różniło braci Reedów. Na pewno również Madison, czyli dziewczyna Nataniela wprowadziła dozę świetnego humoru. Zdecydowanie tworzyli dobraną parę, a sceny z ich udziałem były śmieszne, urocze, a także poważne.

Natalia K. Palonek potrafi zaskoczyć czytelnika. Nie spodziewałam się takiego rozwiązania sprawy.

Już na wstępie można współczuć głównemu bohaterowi. Jego brat Ian leży w szpitalu w śpiączce. Incydent na łodzi „Aria” odbił się na rodzinie i znajomych. Nie mogłam pojąć, dlaczego jeden z braci jest faworyzowany, a drugi odpychany. Żal mi było Nataniela, że rodzice nie są z niego dumni. Na szczęście surfowanie daje mu chwilę wytchnienia od tragedii i może poczuć się wolnym.

W rocznicę feralnego wypadku dziewczyna Iana topi się, a Nataniel rusza jej na pomoc. Od tego momentu chłopak ma wrażenie, że nic nie dzieje się przypadkiem, a Brooke ukrywa prawdę. Nate wraz ze swoją partnerką Madison, bawi się w detektywa i próbuje rozwikłać zagadkę.

„Cicha Aria” to połączenie literatury obyczajowej z nutą kryminału. Ten wątek kryminalny jest dobrze wpleciony w fabułę, więc udało się zaciekawić czytelnika, aby nie porzucił książki, a został do końca, choć nie byłam przekonana co do miłości Nataniela i Madison, to i tak brawo, ale moją ulubioną powieścią spod pióra autorki jest „Dziewczyna do towarzystwa”.