Opinia na temat książki Ciemne sekrety

Za kiepskimi i średnimi kryminałami nie przepadam, szkoda mi na nie czasu. Poważam tylko nietuzinkowe, a to nie taka częsta sprawa.

Oczywiście co się jednemu podoba, to drugiemu niekoniecznie.
I dlatego śmiało piszę, że porównywane przez niektórych do Larssonowego „Millennium” „Ciemne sekrety” - mojego uznania nie zdobyły.

- Bo do połowy powieść się ciągnie, dopiero w końcówce przyspiesza. Skróciłabym ją tak ze 200 stron. Nudą wieje, panie, nudą! Mimo całkiem niezłej kryminalnej intrygi.
- Bo główny bohater - Sebstian Bergman jakiś taki popaprany, że nie chce mi się o nim czytać. To alko-, sekso- i wszystko- holik, tylko wykreowany bez klasy i bez polotu. Nie lubię jak prowadzący śledztwo stara się dopędzić Harry’ego Holle. Z czym do gości?
- Bo nie bardzo obchodzą mnie losy pozostałych postaci, których życia autorzy zresztą specjalnie nie przybliżają. Liczy się tylko Mr Bergman, który mnie irytuje.
- Bo jakbym chciała przeczytać obyczajówkę z elementami kryminalnymi, to bym nie brała się za coś, co jest sygnowane jako sensacja - thriller.
I w ogóle jestem rozczarowana. Najbardziej tym, że szukam nowej serii kryminalnej i niestety wiem, że to nie będzie seria z Sebastianem Bergmanem. Nie jest bardzo zła, ale mnie czasu szkoda.