Ciemny Eden

Sięgnęłam po tą książkę, gdyż należy do cyklu „Uczta Wyobraźni”. Niestety, uczty nie było.
Książka tak jak np. K.Bułyczowa „Osada” lub U. K. Le Guni „Oko czapli” opisuje losy społeczności ludzi, którzy znaleźli się na obcej planecie i próbują tam żyć. Muszą wybrać, czy żyć przeszłością, wspomnieniami z Ziemi i wyczekiwać na możliwość powrotu, czy żyć teraz i tutaj. Czy ta planeta ma być tylko przechowalnią, czy stać się domem? Czy czekanie na powrót na Ziemię jest tylko mrzonką, a może ma realne podstawy? Rysują się więc podziały i konflikty. Ukazana jest różnica między kulturą pod rządami kobiet, a kulturą pod rządami mężczyzn. Ciekawy jest ten aspekt kobiecy i męski w tej społeczności i ich wzajemne relacje.
Życie mieszkańców toczy się powoli utartym rytmem. John, właśnie dorastający młodzian, pragnie zmian, chce aby planeta Eden przestała być poczekalnią, a stała się domem. Czy mu się uda pociągnąć za sobą innych i jakie to będzie nieść konsekwencje dla całej wspólnoty?
Książka jest dobrze napisana, z trzymającą w napięciu wartką akcją. Widzimy zdarzenia z perspektywy różnych osób i widzimy zmiany zachodzące w poszczególnych ludziach, jak i w całej wspólnocie. Pomysł na samą planetę Eden jest oryginalny, dopracowany i wzbudzający uznanie.