Cień Bafometa

Poznajemy Tadeusza Pomiana, głównego bohatera tej książki, w sytuacji dość nietypowej. Otóż wypija on filiżankę czekolady, zapala papierosa i udaje się… na miejsce pojedynku. Tak, nasz protagonista jest człowiekiem z ideami, których postanowił bronić, nawet za cenę swojego życia. Przeciwnikiem jego zaś jest Pradera, jego wieloletni wróg, obecnie minister. Ich konflikt, jak to sam autor określił – sięgający korzeniami do spraw podstawowych, nabrzmiał tak, że innego wyjścia nie widzi żaden z panów. I może miałby szansę honorowo się rozstrzygnąć, gdyby nie nagła wiadomość – minister Pradera nie żyje! Zamordowany! Szok, jaki wywoła ta informacja w Pomianie, doprowadzi do dalszych, niesamowitych wydarzeń.

Piękny język, tak miło było mi się wsłuchać w tę historię! Treść mocno filozoficzno-metafizyczna, momentami nawet za bardzo jak na mój prosty mózg, ale obcowanie z tą książką było po prostu przyjemnością. Chętnie wysłuchałabym jej ponownie.

Ach, żeby literaci od ,,pieprznej'' erotyki pisali poskręcane opisy gorące parą, pod dziewiczym łonem, w aksamitnych odcieniach, o barwie Fridy Kahlo, jakie uwzględnił Grabiński w ,,Cieniu Bafometa'' ich poziom drastycznie by podniósł wykwity twórcze i przy okazji nie ośmieszali seksualnej energii czy zawstydzali czytelników swoją impotencją. Groza z dawnego podwórza, kiedy lustra budziły lęk, religia mieszała się ze świętokradztwem, a imię szatana drżało niepokojem, a nie jak obecnie - natykasz się na wyznawców rogatego diabła, którzy podpisują z nim kontrakt na własną zgubę. Gdzie komedia dynamizuje dramat, paranormalne anomalie igrają z realistycznym odwzorowaniem klasztorów, gdzie na sprawę kryminalną waży się zagubiona kamizelka. Klimat tej opowieści miażdży neurony - drobiazgowe, podcięte wysublimowanym językiem ozdoby karmią duszę lawinowymi obuchami krwi płynącej w ciele. Silnie podnosi tętno oraz wzrasta w natężonej od mistycyzmu, poziomie zdarzeń. Liliowe, zapachowe zdania decydują o podskórnym przerażeniu, bo rzekomy Cień Bafometa kryje się w zakamarkach sypialni, gdzieś w ulocie korytarza, zjawiając się nieproszenie jako psotnik i kuglarz. Irracjonalizm wpisany w ziemskie żywota, gdzie fanatyzm religijny działa pobudzająco na podstępy czerwonego pana, który kusi ponętnym ciałem, dewocjonaliami, kobiecym pięknem z koronkowymi ustami, nagą, odsłoniętą piersią, która czeka na ukąszenie.

Mimo, że autor chwilami przesadza z konstrukcją wielopoziomowych zd...

Jednako Stefan mnie zdumiał, zaskoczył, zaintrygował i... wzruszył. Jak wahadło poruszał się pomiędzy dwoma biegunami - na jednym krańcu wyspirytualizowana miłość, na drugim prymitywne żądze szaleństwem, obłędem okraszone. Mieszała się brutalność z delikatnością, zmysłowość z rozpasaniem. Walka ego z pokorą. Niewinność i czystość duszy z ekstatycznymi namiętnościami cielesnymi. Transcendencja przeciw realizmowi. Oto dwa brzegi rzeki, pomiędzy którymi życie z niewyjaśnionymi zjawiskami i materializacja pytań bez odpowiedzi w osobach kochanków - jej i jego... którzy próbują zbudować most łączący te dwa brzegi. Czy się działanie to powiodło...?
Wstrząsnął mną, ale mnie nie zmieszał. Omamił za to. Zahipnotyzował... Głos jego podszeptami tajemnymi i trwogą magnetyczną napawającymi syci me uszy drogą oczu gorączkowo szukających odpowiedzi... pełnych niedowierzania.
Jakże twa dusza, Stefanie, w labiryncie wrażeń niezwykłych przemieszcza się swobodnie... pewnie... nawet nocą najgłuchszą, bez blasku najmniejszej na czarnym niebie gwiazdy z moją ręką wplecioną w twoją bez wątpliwości bym poszła za tobą w świat twój mroczny zmysły mącący…

W pamiętniku Wrześmiana Grabiński rozprawia się z krytyką literacką dotyczącą jego osoby i jego twórczości! Ależ wspaniale to zrobił!
Przemycił też swoje zdanie na temat słynnego markiza de Sade i jego „twórczości” oraz zwyrodnialcowi podobnym. W opisach erotycznych uniesień Grabiński emanuje delikatnością, zmysłowością i nied...