Cios kończący

"Cios kończący" to ostatnia część serii "Polski psychopata" Mariusza Czubaja. Świetny kryminał, w którym po raz szósty spotykamy Rudolfa Heinza i uczestniczymy w jego profilerskim śledztwie. Tym razem jest trudno — syndrom wypalenia, samotność, depresja. Hipis dawno postanowił zejść z policyjnej sceny, a nowo formowana policja (rok 2015 - pierwsze priorytety dla "dobrej zmiany") w tym postanowieniu go utwierdza. Instynkt łowcy zostaje jednak pobudzony, genialny profiler podejmuje śledztwo w sprawie brutalnego morderstwa młodej dziewczyny.

Wielka szkoda, że przyszedł czas na finał bardzo dobrej serii. Mistrzowsko napisanej, z dbałością o szczegóły, czystość języka, poczucie humoru.
A przede wszystkim z poszanowaniem cech powieści kryminalnej.

Chociaż w posłowiu Czubaj pisze, że bliższy mu jest model literatury, gdzie ważniejszy jest bohater (serce powieści) niż szkielet fabularny (kręgosłup), to ja jednak widzę — w każdej z części cyklu — oba te czynniki w świetnie wyważonych proporcjach, które składają je na rasową powieść kryminalną — z wciągającą zagadką, frapującą intrygą i wyrazistym bohaterem. I pomimo tego, że autor w sumie stroni od wszelkiego rodzaju retrospekcji, suspensu, czy dwutorowości wątków, raczej chronologicznie i przejrzyście rozwija akcję, jednak doskonale stopniuje napięcie i utrzymuje je w mrocznym klimacie.

Pożegnanie z Rudolfem Heinzem. Przeczytałam wszystkie ksiązki z cyklu, lecz ukazywały się tak rzadko, (6 w ciągu 15 lat), że niewiele z nich pamiętam. Ich bohaterowie wyłaniali się w tym tomie z oparów mgły niepamięci. Klimatyczny czarny kryminał z wyalienowanym bohaterem, który jak pisze autor, jest ważniejszy, niż zagdka kryminalna. Kilka obrazowych porównań. Najbardziej podobało się to, jak myśli bohatera obijały się o siebie w jego głowie. Czy żałuję, że to koniec cyklu? Nie, nie żałuję. Która z książek serii najbardziej mi się podobała? Chyba „Dziewczynka z zapalniczką”. Sam Czubaj napisał w posłowiu, że była najbardziej zwięzła. I to jest cecha, którą najbardziej cenię u autorów kryminałów i ideał, do którego według mnie powinni dążyć.

To się pan Czubaj tutaj z lekka wyłożył. W porównaniu do poprzednich części, ta nie podobała mi się ani trochę i jest zupełnie inna niż pozostałe. Tytuł sugerujący na jakiś (spektakularny?) mocny finał, w rzeczywistości okazał się mocną klapą, dodatkowo "urozmaicony" o tonę niepotrzebnych opisów i pseudofilozoficznych rozważań bohatera, które kompletnie nic do fabuły nie wnoszą. Wątek kryminalny? To nie kryminał tylko dramatyczno- melodramatyczny misz-masz w jedynym z kilkoma trupami w tle i lichym śledztwem. Sprawcę przewidziałam i nie był to dla mnie żaden zaskakujący cios.Nie doczekałam się też wyjaśnienia intrygującego wątku "dziewczynki z zapalniczką" z poprzedniego tomu (tak się nie robi!), już nie wspomnę o bardzo irytującym zjawisku mieszaniu narracji pierwszoosobowej z trzecioosobową (znowu!).

Zawiodłam się. Dobrze, że to ostatnia część cyklu bo za kolejny pewnie już bym się nie wzięła....

Kolejny szósty tom z przygodami Rudolfa Heinza. Czy pomimo przejścia na emeryturę, starszy były policjant nie wypadł z roli i poradzi sobie w nieoficjalnym śledztwie?

Cios kończący w moim przypadku nokautujący. Pierwsze spotkanie z autorem Mariusz Czubaj, a zachęcona przez opisy i zapewnienie, że nie trzeba znać poprzednich części, zainteresowanie wzrosło.

Lubię poznawać nowe twórczości, a jeśli chodzi o polskich autorów to nie trzeba mnie długo namawiać. Niestety w tym przypadku stworzona fabuła i język, zupełnie do mnie nie trafiła.
Główny bohater cyniczny, zrzędliwy na swój sposób wycofany. Policjant na emeryturze, ale za namową postanowił pomóc ostatni raz w prowadzeniu śledztwa do brutalnego morderstwa na Śląsku. Na wielki plus jedynie zapis scen z opisywania tortur i liczba stron.. Nie potrafiłam się w żaden sposób złączyć z przedstawioną historią, a jako miłośniczka brutalnych kryminałów niestety się zawiodłam. Warsztat autora i narracja zupełnie nie w moim guście.

Odnalezienie zabójcy miało dać napięcie, jednakowoż rozległość i przeciąganie niektórych rozmów traciło na odczuciach.

Ale, ale! Jeśli znacie Rudolfa Heinza i jego sprawy to będzie dla Was kolejna czytelnicza uczta.
(Taką mam bynajmniej nadzieję)

Mariusz Czubaj to niezwykle ciekawa osobowość, która wymyka się wszelkim schematom. Posiada wiele talentów, nie tylko w dziedzinie literatury. A wszystkie te umiejętności zostały wykorzystane podczas tworzenia fabuły cyklu "Polski psychopata".
Pora na długo wyczekiwany finał a "Cios kończący" jest szóstą i ostatnią częścią przygód profilera Rudolfa Heinza.

"Nic już nie ogarniam z tego świata. Jestem starym, zdartym winylem".

Powyższe zdanie najlepiej obrazuje Heinza i jego spojrzenie na otaczającą go rzeczywistość. Na emeryturze ma za dużo wolnego czasu, miewa lepsze i gorsze chwile, ze znaczną przewagą tych drugich.
Jest zgorzkniały i rozczarowany kierunkiem, w jakim potoczyło się jego życie. Kiedyś łowca seryjnych morderców, zdystansowany do świata i ludzi ucieczki szukał w pracy.
Teraz wie, że wiele rzeczy zrobiłby inaczej ale na wiele z nich, jest już za późno. Te czarne myśli powodują u niego depresję a wyjść z niej, pozwala mu gra na gitarze i prośba o nieoficjalną pomoc w sprawie brutalnego morderstwa. Okazuje się, że łączy się ono z serią tajemniczych zaginięć i zabójstw, znika również sam Heinz.

Niewątpliwie to najbardziej krwawa i mroczna z części, a opisywane zbrodnie są bardziej brutalne. Mamy do czynienia z dwoma sprawami: morderstwem młodej dziewczyny sprzed roku, której zabójcy/ów nigdy nie odnaleziono oraz z samozwańczym mścicielem, który dokonuje zemsty na tych, którzy są bezkarni i nigdy nie odpowiedzieli, za swe z...

Cios kończący to ostatni tom z serii „Polski psychopata” Mariusza Czubaja. To było moje pierwsze spotkanie z piórem autora, ale zostałam zapewniona, że można rozpocząć przygodę z Rudolfem Heinzem niezależnie od tomu. Otwarta na polskich autorów i pełna entuzjazmu postanowiłam zabrać się za książkę i zadać ten Cios Kończący.

Poznajemy bohatera akurat, gdy jest na emeryturze. Jest byłym policjantem, profilerem, który wiele zrobił dla naszego kraju. Teraz jednak sprawa wygląda podejrzanie, a koledzy proszą go o pomoc, bo tylko on może pomóc złapać mordercę. Tajemnicze zaginięcia, zabójstwa nie łączą się początkowo w całość, sam Heinz nie wie, jak do tego podejść. Może wypadł już z wprawy? Nieoficjalne śledztwo trwa, lecz historia niestety mnie nie porwała. Nie urzekł mnie styl pisania autora, krótkie zdania wybijały mnie z rytmu czytania, a samo dochodzenie nie utrzymywało w napięciu. Nie polubiłam się również samym głównym bohaterem - zmęczony życiem emerytowany policjant o zgryźliwym charakterze. Akcja i coś co zasługuje na wyróżnienie następuje tak naprawdę na koniec powieści, wówczas czułam niedosyt. Wydaje mi się, że dla osób, które lubią pióro Czubaja, ostatni tom może być taką kropką nad i całej serii. Mi niestety brakowało psychologii, profilowania, budowania napięcia i nagłych zwrotów akcji. Nie przywykłam do takiej bardziej obyczajowej formy literatury kryminalnej, ale miło było odkryć coś nowego. Dla lepszego porównania powinnam przeczytać dwie pozostał...

„Cios kończący” Mariusza Czubaja to szósty, ostatni tom sześciotomowej serii pt. „Polski psychopata”. Opowiada historię ostatniego śledztwa profilera Rudolfa Heinza, teraz prowadzonego już ze stopy prywatnej, która przetykana jest inną sprawą – w Katowicach grasuje nowy morderca, jednak nikt nie łączy jego kolejnych zabójstw we sobą. Dla mnie to było pierwsze spotkanie z piórem autora i mam świadomość, że przez nieznajomość tomów poprzednich na pewno poumykało mi sporo niuansów i nawiązań. Nie zmienia to jednak faktu, że fabuła była dla mnie jak najbardziej zrozumiała, a całość przypadła do gustu. Zaintrygował mnie główny bohater, Heinz – gitarzysta, karateka, z mocno cynicznym podejściem do życia. Na pewno chciałabym teraz poznać jego wcześniejsze losy, co sprawiło, że jest jaki jest, skąd wziął się ten cynizm i rozczarowanie. Ogólne wrażenia z powieści mam pozytywne, to dobry, rasowy, ciekawy i trzymający się ram gatunku kryminał. Polecam fanom gatunku!

Patrząc na to, co dwuletni pobyt na emeryturze zrobił z jednym z najlepszych profilerów w Polsce Rudolfem Heinzem, wcale się nie dziwię, że moja mama mimo, że mogłaby od wielu lat odpoczywać, ciągle pracuje. To nasz samotny wilk z Katowic niezłomnie i zaangażowaniem łapał morderców, często narażając życie, kiedy zawód profilera w Polsce raczkował. A teraz? Wegetuje pomiędzy depresją, a nudą, nie znajdując przyjemności nawet w ulubionej grze na gitarze.

Gdy dostaje nieformalną propozycję współpracy przy sprawie brutalnego morderstwa kobiety, nie wie, że i on sam znajdzie się w niebezpieczeństwie. Z pewnością jednak wyrwie go to z marazmu, w którym utknął.

Tym razem autor skupia się bardziej na głównym bohaterze, jego zmianie z aktywnego zawodowo policjanta w człowieka, który niczego już od życia nie oczekuje. Skąpi natomiast informacji o mordercy, ukazując nam jedynie jego smoliste oczy. Ten wybieg sprawia, że akcja początkowo nieco leniwa, zaczyna wciągać i budzić niepokój. A zwroty akcji, których za nic nie przewidziałam oraz dość brutalne opisy, naprawdę potrafią przyspieszyć tętno.

Trudno zakończyć serię i rozstać się z bohaterem tak, by wszystkich usatysfakcjonować, jednak według mnie, to bardzo trafiony „cios kończący”. Z jednej strony wciągający nas po raz kolejny w ciekawą intrygę kryminalną, a z drugiej pokazujący nieuchronność mijającego czasu, z którą trzeba się pogodzić.

Na koniec cytat, który poruszył mnie bardziej, niż opi...

Książka nie należy do cegieł i przeczytałam ją mega szybko.
Historia dobra, wciągająca i trzymająca czytelnika w tym stanie kiedy to ciężko jest się oderwać od czytania.
Choć było coś co mnie szczerze denerwowało przez całą historię, a dokładnie wciąż pojawiające się przytyki w kierunku jednego ze stylów muzycznych i jednego z wykonawców. Rozumiem, że można wyrazić się w jakimś temacie ale czy trzeba to pokazywać aż tyle razy? 🤦‍♀️👎
Ogólnie fabuła świetna I szczerze polecam 😉
Sięgajcie i sami poznajcie bliżej ostatni cios autora kończący serię 😉
Todome

Rudolf Heinz od dwóch lat nie pracuje już w policji. O życiu zawodowym właściwe zapomniał, a i w prywatnym nie układa mu się najlepiej. Niespodziewanie jednak zostaje poproszony o pomoc w sprawie brutalnego zabójstwa na Śląsku. Były komisarz bez reszty angażuje się w nieoficjalne śledztwo. Okazuje się, że łączy się ono z serią tajemniczych zaginięć i zabójstw. Pewnego wieczoru znika także sam Heinz…

Chociaż nie czytałam poprzednich części z tej serii, to jednak nie pogubiłam się w fabule, więc spokojnie można przeczytać "Cios kończący" nie znając poprzednich części. Z tą książką mam pewien problem. Z jednej strony mi się podobała, jednak momentami mnie wynudziła. Miałam wrażenie, że ta historia ciągnie się i ciągnie i końca nie widać.

Emerytowany profiler zwany Hipisem, dostaje propozycję współpracy przy śledztwie, prowadzonego przez młodą policjantkę. Chociaż Hipis początkowo był sceptycznie i niechętnie nastawiony na tę propozycję, to jednak szybko zmienił zdanie. Czego dotyczy to śledztwo?

Przyznaję, że bardzo polubiłam Hipisa, za jego osobowość. Jest to jedyna postać, która ma ten charakter. Inni bohaterowie są mdli i bez duszy, bezbarwni. Co niekorzystnie wpływa na całą fabułę i doprowadziło to do tego, że nie do końca ta książka mi się spodobała. Brakowało mi tego napięcia, które często towarzyszy mi przy znalezieniu mordercy czy zabójcy. Tutaj tego nie doświadczyłam.

Książka miała premierę parę dni temu. Jest to szósta i ostatnia część serii z Rudolfem Heinzem.

Heinz to profiler seryjnych morderców, obecnie na emeryturze, wolny czas spędza grając na gitarze. Niespodziewanie został poproszony o pomoc w sprawie brutalnego morderstwa na Śląsku. Komisarz ma wytypować sprawcę morderstwa spośród trzech podejrzanych. Okazuje się, że łączy się ono z serią tajemniczych zaginięć. Heinz angażuje się nieoficjalnie w śledztwo i w pewnym momencie zostaje uprowadzony. Co wydarzyło się później - przeczytajcie!

Książkę można czytać nie znając poprzednich tomów - więc gorąco polecam!