Opinia na temat książki Cisza białego miasta

Trzy pierścienie dla elfów... yyy... znaczy, tego... trzy punkty za Kraj Basków, folklor i kuchnię regionalną. Jeden za fakt, że bohater nie jest zmiętolonym eksalkoholikiem z zaburzeniami osobowości, któremu szef daje czterdzieści osiem godzin na zakończenie śledztwa i dodaje kompletnie niepasującego partnera. I jeden za jego partnerkę, bo mi się podobała. I to by było na tyle. Kryminalna intryga, która zapowiadała się na coś mrocznego i szalonego, koniec końców rozczarowuje. Wątek z lat siedemdziesiątych chyba był zaplanowany jako moralizatorski przykład, że nie należy zdradzać męża/żony, bo z niego cały ten bigos w sumie wynika. W dodatku odgadłam, kto naprawdę jest mordercą. Tak, JA odgadłam. A to znaczy, że to nie jest dobry kryminał.
Poza tym drętwe dialogi, deus ex machina co krok, stulatkowie o fenomenalnej pamięci, z dziadkiem obdarzonym supermocami na czele... a co najgorsze, gdyby psychopatyczny morderca bezdusznie nie wykorzystywał dla swoich celów przypadkowych istnień, niszcząc je, to niemal mogłabym mu kibicować. Bo pozostali, ci niewinni, może i są niewinni, ale wyjątkowo niesympatyczni.