Córka jest córką

Niespecjalna. Książki o relacjach matek i córek - pokazujące te relacje bez upiększeń i idealizacji - są moim zdaniem cenne, jednak "Córeczka" mnie znużyła. Córka rozwala nowy związek matki, matka nie reaguje, gdy córka źle wychodzi za mąż, mamy dość typowy konflikt związany z dorastaniem młodej dziewczyny, gdy jej matka jeszcze nie jest gotowa (bo i dlaczego miałaby być) wycofać się z życia. Tylko nie bardzo mnie to obchodzi, bo zarówno matka jak i córka, a także inne otaczające je osoby są po prostu nieciekawe i niezbyt sympatyczne. Klasa wyższo-średnia (próżniacy sączący herbatki w wymuskanych salonikach i drepczący w rodowych perłach do teatru) najczęściej opisywana przez Agathę Christie, jest dla mnie strawna tylko wtedy, gdy się w wyrafinowany sposób morduje między sobą. :D

 

 Podobnie jak 'Róża i cis', 'Córeczka', a właściwie 'Córka jest córką' przypadła mi do gustu. Powieść nie ma wad wcześniejszych obyczajówek Christie, czyli przydługich monologów, gdyż są one wplecione w dialog. Całość opiera się na ciekawie skonstruowanych postaciach i ich problemach, uczuciach, przeżyciach. To powieść o matce i córce, gdy to córka nie pozwala matce 'wyfrunąć z gniazda', czyli odwrotna sytuacja niż zazwyczaj, gdy to rodzice trzymają dzieci pod kloszem. Tutaj jest odwrotnie. A jednocześnie jest to świetna obyczajówka o problemach tzw. drugiej młodości, czyli sytuacji, gdy mając dorosłe dzieci chcemy znów szukać szczęścia. 

To niestety nie była specjalnie udana książka. Nie to żeby zestarzała się źle, wręcz przeciwnie, nadal pozostaje aktualna. Natomiast nie czytało jej się dobrze. Za dużo dłużyzn, rozważań przy pieleniu ogródka. Oczywiście, w dalszym ciągu jest lepsza, niż większość współczesnych obyczajówek, ale to nie to, co kryminały.