Opinia na temat książki Córka zegarmistrza

„Córka zegarmistrza” to cudowna, subtelna opowieść, w której bez wątpienia zakochają się wszyscy miłośnicy przepełnionych tajemnicami, wielowątkowych, romantyczno-mrocznych powieści gotyckich.

Najnowsza powieść Kate Morton to magiczna, szkatułkowa historia o wyjątkowym domu położonym na angielskiej wsi i ludziach, którzy w nim mieszkali na przestrzeni 155 lat – ich marzeniach, nadziejach, chwilach szczęścia, ale również momentach niepewności, bólu i cierpienia. To również opowieść, której fabuła prowadzi czytelnika do odkrycia prawdy o tajemniczej Lily Millington oraz pewnym dramatycznym wydarzeniu, do którego doszło na terenie posiadłości Birchwood w 1862 roku.

Fabuła „Córki zegarmistrza” rozpoczyna się w roku 2017, kiedy archiwistka firmy Stratton, Cadwell & Co - Elodie Winslow - odkrywa w piwnicy teczkę ze zdjęciem tajemniczej kobiety i szkicownikiem wybitnego artysty Edwarda Radcliffe’a. Na jednym z rysunków malarza kobieta rozpoznaje dom z opowieści snutych przez jej zmarłą matkę. Zaintrygowana bohaterka postanawia odnaleźć miejsce ze szkicu. Jej poszukiwania stają się pretekstem do przedstawienia losów kilku innych postaci, które przed laty zamieszkiwały Birchwood, a zwłaszcza mrocznej, przepełnionej namiętnościami opowieści o grupie artystów, którzy spędzili tam lato 1862 roku.

Kate Morton napisała niesamowicie klimatyczną powieść, której lektura wymaga od czytelnika niezwykłego skipienia ze względu na obecną w niej mnogość postaci oraz częste przeskakiwanie pomiędzy wątkami. Fabuła „Córki zegarmistrza” przypominała mi utkaną z delikatnych nitek, misterną pajęczą sieć, w której pojedyncze nitki wątków splatały się ze sobą, by doprowadzić czytelnika do skrywającego się w samym jej sercu rozwiązania mrocznej tajemnicy strzeżonej przez mury Birchwood. Ja bez wątpienia dałam się schwytać urokliwej opowieści wykreowanej przez australijską pisarkę, a jej wzruszający, przesycony nostalgią finał doprowadził mnie do łez.