Czarci ogród

“Czarci ogród” to kolejna część sagi rodu Tyszkowskich. “Aptekarka” skradła moje serce, a historia Katji przeniosła mnie w zupełnie inny świat. Ta część zachowała tamten klimat i styl, bohaterowie nadal mają silne charaktery, a zielarstwo przeplata się z zabobonem i romansem.

Antoni nie może pogodzić się ze stratą Katji- z jednej strony nią gardzi, ale zielarka zawładnęła jego zmysłami. Wyżywa się na służbie i nie potrafi znaleźć swego miejsca. W jego głowie rodzi się pewien plan... tylko czy jest on godny realizacji przez hrabię? Czy Katja jest warta jego uwagi?

Wraz z kolejną częścią przenosimy się po raz kolejny do XIX wieku, gdzie bogaci mają władzę, mężczyźni są panami, a ubogie dziewki i chłopi mogą być jedynie służbą i prowadzić nędzny żywot w cieniu swych chlebodawców. Smutna wizja i nie raz przy czytaniu czuje się ogromną niesprawiedliwość i ból tych ludzi. Katja, choć wartościowa, niestety biedna i bez pochodzenia, nie ma szansy by żyć godnie, mimo że ludzie cenią jej wiedzę i leczy nawet panów. Zabobony i plotki niszczą jej reputację. Bohaterowie są tu nakreśleni z dużym rozmachem i obdarzeni mocnymi cechami. Szczególnie hrabia Antoni, którego nie da się lubić- jego władczy, porywczy, nieokiełznany charakter zawsze bierze górę nad rozsądkiem. Mimo że darzy Katję jakimś uczuciem, przed którym usilnie się broni, nadal jest szorstki i bezduszny. Sam styl i język jest bardzo ciekawy, momentami mocny, rubaszny i dosadny. Czuć sta...

Przychodzę do was dzisiaj z recenzją drugiego tomu Sagi Rodu Tyszkowskich.

,,Czarci Ogród”- Magda Skubisz

Katja, najpopularniejsza zielarka w okolicy, zawładnęła sercem i rozumem szlachetnie urodzonego Antoniego. Niestety, ku jego zaskoczeniu, zielarka stała się dla niego niedostępna. Toni ze wszystkich sił starał się zbliżyć do tej biednej dziewczyny. Ta zaś, szukała sposobności, aby przed nim uciec.

——

Po raz kolejny nie zawiodłam się na książce Magdy Skubisz. ,,Czarci ogród” dostarczył mi ogrom pozytywnych emocji i sporą dawkę śmiechu.

Drugi Tom Sagi Rodu Tyszkowskich przedstawiony jest oczami samego szlachcica- Antoniego Tyszkowskiego. Bohater słynie z niepohamowanego zachowania i ostrego języka. Nie brakuje w nim obelg rzucanych na prawo i lewo.

Antoni to postać komiczna. Jego zachowania, wypowiedzi i myśli potrafią rozbawić do łez. Jest porywczy i nie raz w sposób haniebny odnosi się do służących, nie wspominają o jego poczynaniach względem nich. Czasem zdarzy mu się mieć jakieś ludzkie odruchy. Wszystkie te rzeczy nie zmienią faktu, że tej postaci nie da się nie lubić.

W książce przedstawiony jest wyraźny podział społeczeństwa na szlachtę i chłopów. Widać wyraźną niechęć i pogardę względem biednego ludu.

,,Panowie są od myślenia, chamstwo od roboty.”

Antoni drwił z brata, który krew szlachecką bru...

„Żadna rana nie jest tak bo­le­sna jak ta za­dana mi­ło­ści wła­snej."

Trudno otworzyć się na uczucia. Te niechciane, zarazem nieznane, wręcz obce. Łatwiej jest je zepchnąć na bok, zagłuszyć gniewem, czy stłumić alkoholem. Mimo to uporczywie wracają, doprowadzając Antoniego Tyszkowskiego na skraj obłędu. Rozdarty bólem beznadziejnej miłości do Katji, miotając się między uczuciem a nienawiścią, podejmuje decyzje, które wprowadzą spore zamieszanie…

Kontynuując serię, zaskoczyło mnie, że autorka zdecydowała się na zmianę narracji, przedstawiając perspektywę Antoniego, grubiańskiego szlachcica, w którym próżno szukać ludzkich odruchów. To pomysł zarówno ryzykowny, jak i genialny w swojej prostocie. Przypatrując się zachowaniu dziedzica, czasami dostrzegałam w nim pozytywne przebłyski, jednak przeważnie wzbudzał we mnie negatywne emocje. Ale w końcu, co o uczuciach może wiedzieć szlachcic, który wzdycha co najwyżej do butelki, a wszelkie akty miłości zaliczają się do tych jednorazowych lub przypadkowych. Trzeba przyznać, że autorka wykazała się dużą konsekwencją w kreowaniu postaci i nie jestem w stanie przewidzieć, w którym kierunku finalnie zmierzy cała akcja. Dobrze odzwierciedlona mentalność społeczeństwa, zwracająca uwagę na wyraźne podziały i krzywdzące zabobony, w które ślepo wierzono. Ponownie dałam się uwieść malowniczym opisom natury i zielarskich praktyk tym razem w zimowej, mroźnej scenerii XIX- wiecznej Galicji....

Drugi tom serii „Saga rodu Tyszkowskich”
Dalsze losy Aptekarki Kaji.
Tym razem opowiedziane z perspektywy jaśnie pana Antoniego Tyszkowskiego, który jest pod urokiem Katji. Mimo że dziewczyna opuściła jego dwór, nie może przestać o niej myśleć. Nie pomagają wypite litry gorzały.
Wyniosły szlachcic nie zniży się do tego, by przyznać, że tęskni za dziewką. Obmyśla plan jak ją odbić z rąk sąsiadów, tym bardziej że życie Katji jest zagrożone. Pominę milczeniem, co zaszło w lochach, ale wiedzcie, że wyobraźnia szlachty (lub autorki😉) jest potężna.
Jednak srodze się zawiedzie, jeśli myśli, że uratowana rzuci mu się na szyje w podzięce.
Tak bardzo, jak on pogardza gorzej urodzonymi i ich dręczy, tak bardzo ona nie znosi jego buty i wyniosłości. To nie wróży dobrze. Będą intrygi, zaklęcia miłosne, trochę przemocy.
Tońcio to gbur i cham, ale mnie uwiódł swoim poczuciem humoru, sarkazmem i ironią. Katji w tym tomie dużo mniej. Jestem ciekawa, co będzie dalej. Niebawem Wam opowiem o trzecim tomie.
Polecam!

II część sagi o Rodzie Tyszkowski. Zdecydowanie mniej ciekawa niż pierwsza część (Aptekarka). Tym razem poznajemy historię widzianą oczami starszego z braci - nieznośnego Antoniego. Niestety postać ta jest dosyć nierówna. Ale mimo wszystko lektura zachęca do sięgnięcia po III tom.