Opinia na temat książki Czarcie lustro

Czy miałem w sobie odwagę zajrzeć w czarcie lustro ? Tak miałem, mimo iż przeczuwałem, że nie będzie to łatwe. Podążałem śladami bohaterek pamiętając o... oddychaniu.

Historia opowiedziana mi została przez kilka kobiet. Każda z nich wniosła do niej cząstkę siebie – bardzo ważną, mocno osobistą i głęboko zakorzenioną we własnym sercu i umyśle. Czułem się ogromnie zaszczycone faktem, że mogę im towarzyszyć.

Sposób opowiadania tej historii z kilku perspektyw to ciekawy zabieg. Z jednej strony ukazywał mi różne przeżycia i doświadczenia bohaterek. Z drugiej wymagał ode mnie ogromnej uważności. W pewnym momencie, aby nie utracić żadnego z wątków musiałem odwrócić myśli, odciąć się od otaczającego mnie świata i "poświęcić" się w całości tylko czytanej książce.

Czarcie lustro autorstwa Magdaleny Zimniak to nie jest łatwa i przyjemna lektura. Tutaj każda strona przynosiła mi jakiś fragment trudnego doświadczenia bohaterek, który bolał. Czytając o tym, miałem wrażenie, że "ziemia zapada się pode mną". Mierzyłem się z tym na własne życzenie. Chcąc odzyskać równowagę i spokój musiałem przerywać lekturę, zamykać oczy i wyrównywać oddech wsłuchując się w bicie własnego serca.

Ta historia to z jednej strony napawanie się czułością i troską. Z drugiej to jednak obcowanie z bólem i złem.

"Pewnych rzeczy nie możemy za sobą zostawić. One zawsze w nas będą".

To stwierdzenie cały czas jest w mojej głowie. "Myśli latają, rozbijają się jedna o drugą", świdrują w głowie, wwiercają się w nią. Próbuję połączyć fakty, by odnaleźć wytłumaczenie. Czy mi się to udaje? Nigdy nie odpowiem jednoznacznie na to pytanie.

Doświadczając tej historii czułem się tak, jakby przed moimi oczyma "rozgrywała się sztuka", której treści nie mogłem, a może nie chciałem pojąć. Wzruszenie ściskało mnie za gardło. A wkurw odbierał mi jasność umysł.

Każda i każdy z nas ma jakąś przeszłość. Pytanie co z nią zrobimy.