Czarownica z Radosnej

Książka lekka i przyjemna, emanująca dużą dawką spokoju, wyciszenia, nostalgii ale i humoru. Powieść ta ma swój specyficzny klimat, dzięki któremu nie pochłonęłam jej jednej nocy ale delektowałam się smakując każdą stronę. To co najbardziej mnie urzekło, to baśnie, język i stylizacja na gwarę. Obraz polskiej wsi, ukazany przez autorkę, jest wyśmienity, wychwalający związki z naturą, zwierzętami. Czytając, jednocześnie się wyciszamy jak i śmiejemy, gdyż powieść jest bardzo naturalna i serdeczna. Jedynym minusem jest przeskakiwanie między narracjami, przez co czasami można się zgubić, kto dany fragment opowiada. Cieszę się, że przeczytałam książkę z serii „myśli kobiet” bo ukazała ona, że nie wszystko musi być tanim romansidłem, a może być całkiem udanym dziełem, nie tylko dla kobiet.

Oto opowieści matki: kobiety, bibliotekarki, ale i czarownicy – gawędziarki, oraz jej córki. Ta pierwsza właściwie już prawie straciła dziecięcą naiwność, choć wciąż kurczowo hołubi w sobie jej szczątki, znowu druga z bohaterek postanowiła nigdy jej nie utracić. To w jaki sposób obydwie spoglądają na świat, który wybrały by w nim żyć, staje się kanwą tej pięknej historii. Opowieści o Radosnej. O nieprzewidywalności świata. Historii bardzo wrażliwej i delikatnej, a z drugiej strony... prawdziwej. Opowieści o kobietach, które dojrzewając chłoną inne opowieści, by w końcu zacząć tworzyć swoje własne... I o specyficnzym miejscu, w którym znalazły się na pewno nieprzypadkowo. Historii, która zabier nas w świat magii kobiecości, jej etapów, jej drażliwej wrażliwości, delikatności, ale i siły. Magicznej, choć i realistycznej, pełnej równowagi, która obok siebie stawia mikstury i komputer. Historii nader pięknie spisanej... bo ta autorka akurat z językiem potrafi wyczyniać cuda :)