Czas darowany nam. Część 5

“Naj­waż­niej­sze jest umieć ko­chać. Co to za szczę­ście, co za dar, co za wy­róż­nie­nie! Jakie wtedy ma się skrzy­dła, czego nie da się zro­bić!”

“Pa­mię­taj, im wię­cej zo­sta­wia­cie sobie wol­no­ści, in­te­gral­no­ści, in­te­gral­no­ści, im bar­dziej bę­dzie­cie sza­no­wać swoją od­mien­ność i nie­za­leż­ność, tym bar­dziej Wasz zwią­zek bę­dzie udany, mocny i szczę­śli­wy. Trze­ba umieć być sobą, żeby nie prze­grać, będąc z kimś…”

“Po­wta­rzam: im bar­dziej Twój luby po­zwo­li Ci oddać się swo­jej pasji, tym wię­cej bę­dziesz mu mogła dać z sie­bie. Bo tylko czło­wiek speł­nio­ny po­tra­fi być hojny w uczu­ciach i czy­nach. Re­zy­gna­cje, znie­wo­le­nia dają tylko zgorzk­nie­nie.”

“Ży­jesz więc! Czy wiesz, że wy­cho­dząc z tej ma­ka­bry cało, oca­li­łaś też ka­wa­łek mnie? Bo trze­ba Ci wie­dzieć, że bli­skie nam osoby za­bie­ra­ją­ce się z tego świa­ta spra­wia­ją, że część na­sze­go je­ste­stwa też z nimi umie­ra. Wie­rzaj mi, wiel­ką byś mi uczy­ni­ła pust­kę w domu moim. Wie­rzaj mi, moja mała.”

“– Witaj, Zofio! No i co ty na to po­wiesz, że Kasia uro­dzi­ła memu sy­no­wi dziew­czyn­kę? – A co ja tu mam do po­wie­dze­nia? Co za­sia­ne, to wscho­dzi…”