Jak to się skończy. Część 6

“A więc wi­dzi­my się po­ju­trze po po­łu­dniu w Ca­ri­ta­sie. Bę­dzie cho­in­ka, dwa­na­ście po­traw i wszyst­ko, co można sobie wy­ma­rzyć. – No wła­śnie, nie wiem, czy będę mogła. Zo­sta­łam za­pro­szo­na do zna­jo­mych. – Jeśli tak, to do­brze, ale jeśli wy­krę­ca się pani, jak w roku ubie­głym, to grzech. W Wi­gi­lię nie wolno uni­kać ludzi. To świę­to po­win­no jed­no­czyć, nie dzie­lić.”

“– Wszy­scy na sta­rość ob­ra­sta­my w wady. Prze­ży­cia tak nas kształ­tu­ją, że cza­sem nie mamy wpły­wu na swoje po­stę­po­wa­nie. – Albo nie chce­my mieć wpły­wu. – Nie wszyst­ko za­le­ży od nas. – Ale dużo. – Tylko w razie po­wo­dze­nia. Kiedy zaś do­pa­da nas fatum… – To fakt – przy­zna­ła Kasia. – Na fatum nie ma rady.”

“– Wi­dzisz Kasiu – włą­czy­ła się Ha­li­na, nie kry­ją­ca za­zdro­ści o pa­ry­skie sty­pen­dium ko­le­żan­ki i nadal będąc prze­ko­na­ną, że jej się to bar­dziej na­le­ża­ło. – Wy­je­chać jest łatwo, go­rzej wró­cić i za­stać wszyst­ko tak, jak być po­win­no. Świat nie stoi w miej­scu. Ta twoja „szan­sa” dużo cię jesz­cze może kosz­to­wać!”