Czerwona Królowa

Czerwona królowa czerpie garściami z historii o Alicji w krainie czarów, gdzie autorka postanowiła stworzyć jej mroczniejszą wersje. Nie taką jak dotychczas mogliśmy poznać w wersji dla młodego czytelnika. Zaciekawiony takim zabiegiem, który mógł sprawić niespodziankę sięgnąłem po książkę spodziewając się wciągającej i mrocznej wersji opowieści o Alicji. Autorka mogła stworzyć na podstawie kultowej powieści mroczną historie, pełną klimatu i dawki makabry.

Książka Czerwona królowa jest drugim tomem historii o Alicji i T oporniku czego nie byłem świadomy. Jednak pewne nawiązania do poprzedniej części znalazły się również tutaj, ale ogólnie podane co pewnie nie będzie mi przeszkadzać jak sięgnę po pierwszy tom przygód za jakiś czas. Pomimo tego wyruszyłem z bohaterami w podróż, gdzie z wspaniałej historii o Alicji w krainie czarów pozostały pewne elementy, postacie lub miejsca. Wykorzystując tamtą opowieść autorka wciąga nas w mroczny i niebezpieczny świat po jakim podróżują bohaterowie. Nie brakuje w nim niespodzianek, magii, ciemnych sił, nie zbadanych i mrocznych miejsc. Czyli wszystko co powinno znaleźć się w mrocznej baśni skierowanej do dorosłego czytelnika. Pokonując przeszkody na swojej drodze Alicja ma możliwość odkrywania jego tajemnic i przeciwstawienia się złu na jakie natrafia. Widać również zależność pomiędzy Topornikiem i bohaterką na każdej stronie. Wspólne wcześniejsze przeżycia zbliżają ich do siebie i razem pokonują niebezpieczeństwa. ...

Czasem, nie jest łatwo się wydostać z matni, mimo, że próbujesz z całych sił, twój wysiłek idzie na marne. Bo tam, za murami własnego więzienia, gdzie ziemia miała być zielona, bujna i pełna nadziei, pozostały tylko zgliszcza miejsca, gdzie czekać miał spokój i ukojenie. A jednak podejmujesz kolejną próbę, bo wiesz, że to o co chcesz walczyć, jest warte każdego wysiłku. Wiedziała to również Alicja, która wybrała się z Topornikiem w swoją kolejną podróż ku odnalezieniu zagubionych i odnalezieniu siebie. I szczerze muszę przyznać, że ta podróż, przypadła mi do gustu jeszcze bardziej niż jej poprzedniczka. Bo nadal jest mrocznie i niepokojąco, a każde wydarzenia przeszywa grozą na wskroś. To inny świat, lecz wciąż pełen morderców, potworów i paskudnych stworzeń, których nie chciałoby się spotkać na swojej drodze. Inna jest też Alicja, mimo, że ta sama, to silniejsza, mądrzejsza i bardziej wyrozumiała. Wciąż się uczy i na nowo poznaje siebie. I taką Alicję lubię, silną, a jednocześnie zamyśloną, pogrążoną w odmętach swojej pokręconej logiki. Mimo, że echa Lewisa Carrolla są tu łagodniejsze, mniej bezpośrednie i bliżej im do baśni czy folkloru, to sądzę, że te dziwne i meandryczne ścieżki umysłu bohaterki, niezwykle by mu przypadły do gustu. A sama książka, mniej agresywna, prowadząca czytelnika swoją fabułą, przez skomplikowaną szachownicę, byłaby idealną odskocznią od rzeczywistości. Bo cokolwiek by zarzucić tej dylogii, przyjemności z jej czytania, nie da się porównać z ni...

Ta część podobała mi się nawet bardziej niż pierwszy tom. Było w niej coś pozytywnego, dodającego nadziei i energii. Wędrówka Alicji i Topornika dalej trwa, złowrogi magiczny labirynt się nie kończy, mimo że bohaterowie opuścili już teren Miasta. Nowe tereny są równie niebezpieczne i fascynujące, co poprzednie. Nie wiadomo, co czai się za rogiem, ale ciekawość zwycięża, czytamy dalej, aż trudno zauważyć, kiedy znajdujemy się w połowie książki.

Cudownie było obserwować główną bohaterkę, która z każdą stroną robi się coraz odważniejsza i zwyczajnie dorasta. Tym razem więcej czasu spędziła sama i myślę, że dało to dużo dobrego. Wciąż jest krwawo, dalej autorka kreatywnie odwołuje się do oryginału, a także do innych popularnych historii. Czułam się, jakbym nigdy nie opuszczała uniwersum Henry, doskonale został zachowany klimat mrocznej baśni znany z pierwszej części.

Myślę, że fani "Alicji" będą bardzo zadowoleni z takiej kontynuacji, a kto jeszcze nie zna tego świata, lepiej niech szybko nadrabia, bo warto. Ściąć jej głowę! Tzn, pfu, polecam!