Człowiek ze złotym amuletem

Początek był straszny i myślałam, że szlag mnie trafi ilekroć Edwin pokazywał nową zabawkę lub opisywał swą jakże bondowską bryczkę czy też Rezydencję rodzinną, wokół której wesoło hasały jednorożce oraz inne fantastyczne istotki. To wszystko było ostrym przegięciem. Rozumiem, że miał być to w jakimś stopniu pastisz lub parodia, pokazanie Bonda, Rodziny Soprano, Supermana, Batmana oraz innych manów i herosów w przejaskrawionym miksie. Jednakże... Było tego zdecydowanie za dużo, zbyt mocno wyeksponowana niezwyciężoność, celność, siła i jakże nadużywana "bondowość" (mięsożerne samochody, wehikuł czasu w zegarku, broń z nieskończenie dużą ilością naboi samonaprowadzających, złota zbroja zapewniająca szybkość, siłę i niezniszczalność). Dopiero może po stu stronach wreszcie wszystko się ustabilizowało, a Eddie nie wyskakiwał z nowymi zabawkami, i mogłam cieszyć się lekturą. Było całkiem ciekawie, akcja szybka, żadnych mdłych scenek. Niestety w zakończeniu znów powróciły nader zabójcze zabawki oraz pojawiły się dodatkowo patetyczne przemowy. Drood mnie irytował - zbyt łatwo mu szło pokonywanie przeszkód, zbyt łatwo wychodził z opresji w jednym kawałku. Podobała mi się za to postać Molly oraz humor (nie raz, nie dwa się śmiałam). Zdecydowanie był w tym pomysł i dobre wykonanie, więc myślę, że gdy Czytelnik oswoi się z Eddiem i jego sprzętem, przeżyje miłe chwile.

Simon R. Green poczęstował nas dawką wartkiej akcji, subtelnego humoru oraz opisami zabawek, jakich pozazdrościłby Steve Jobs. Nie będę jednak oszukiwać, "Człowiek ze złotym amuletem" to nie arcydzieło fantastyki sci-fi. Fabuła straszy naiwnością, styl nie powala, a postacie sprawiają wrażenie płytszych niż kałuża. Jest banalnie, ale mimo to przyjemnie. Głównym bohaterem jest tajny agent, którego rodzina postanawia zabić. Eddie zaczyna więc gromadzić sojuszników i rozpoczyna awanturniczą wędrówkę, szukając odpowiedzi i prawdy o swoich krewnych. Samotność, sarkazm, arogancja, spryt - to chyba tradycyjny przepis na postać. I choć sztampowy do bólu, to jednak smaczny, bo Szamana Bonda nie sposób nie polubić. Jest szybki, skuteczny i prowadzi przez książkę w błyskawicznym tempie. Jeśli ktoś szuka lektury na nudne popołudnie, to "Człowiek ze złotym amuletem" zdecydowanie mu się spodoba.