Czyste, nieczyste

Colette igra z czytelnikiem, poruszając tematy w swym sednie nieśmiertelne, a nie - jak chcieliby niektórzy - banalne i mocno przestarzałe.

Za pomocą niesamowitej, śpiewnej, plastycznej narracji; za pomocą obrazów, niedokończonych zdań Colette otwiera przed nami świat przełomu wieków, świat ludzi, którzy poszukują, którzy nie są do końca... uformowani. ,,Tego, czego mi brak, nie można znaleźć, szukając.'', powiada w pewnym momencie Chevaliere.

Proza Colette w tym wypadku jest naprawdę mocno melancholijna - ile cierpienia, niewysłowionego smutku i złości wobec odrzucenia (nie tylko cielesności, co - natury, a więc czegoś, co znajduje się zdecydowanie głębiej, tworząc trzon kobiecości) pojawia się, gdy Damien wypowiada słowa: ,,Pani, kobietą? Czy chciałaby pani...''
Sidonie-Gabrielle doskonale wie, o czym pisze - w jej książce dominującym tematem nie są (przynajmniej w moim odczuciu), jak twierdzi wstęp, relacje homoseksualne ujmowane z punktu widzenia ideologii feminizmu; dominujący temat stanowią rozważania dotyczące miłości i jej istoty, miłości cielesnej i duchowej, miłości odwzajemnonej i platonicznej. Miłości, która zapobiega samotności i wypełnia pustkę, ale także miłości, która czyni nas samotnymi.

Książkę polecałabym tylko czytelnikom cechującym się refleksyjną naturą i dość szczególnym wyczuciem literackiego smaku - narracja Colette, ze względu na swoją specyfikę, nie dla każdego będzie zrozumiała.

Trudno było mi zrozumieć specyfikę niektórych środowisk, oglądanych oczami Colette. Łapałam się też na tym, że podczas czytania, błądziłam, nie mogłam zrozumieć toku myślowego autorki i narratorki. Było oczywiście kilka scen, które zapadną mi w pamięć, ale to nie zmienia mojego dystansu do tej książki. Muszę też powiedzieć, że Colette jeśli mówi już o pewnych osobistościach zawsze porusza te struny ich osobowości, o których ja bym nawet nie pomyślała, nie zauważyła ich co sprawia, że przedstawienie jej bohaterów jest w pewnie sposób... nieprzewidywalne. To co może oczarować czytelnika to klimat Paryża, ledwo wyczuwalny, ale działający na wyobraźnię (palarnia opium-cóż za magiczne miejsce, zwłaszcza po zmroku!). Co do erotyzmu, to miejscami miało to charakter wywodu filozoficznego, ale muszę przyznać, że autorka opisując tak zróżnicowane preferencje seksualne, zachowała wyczucie smaku. Czy warto przeczytać tę książkę? Jednoznaczna odpowiedź nie istnieje. Można powiedzieć: tak, bo to klasyka, coś na pewno innego, co może być nie tyle głosem, ale elementem dyskusji o tolerancji, można powiedzieć: nie, bo w zasadzie praktycznie nic nam nie daje, jest jakby zbiorem ciekawostek napisanych przez inteligentną kobietę, zabiera tylko nasz czas, absorbuje uwagę i pozostawia z wielkim znakiem zapytania w myślach. Jak dla mnie jest to pierwsze i jak na razie ostatnie spotkanie z Colette.