Dekadencja. Życie i śmierć judeochrześcijaństwa

Niepokojąca lektura, taka chyba głównie skierowana do ludzi otwartych na pełne zmierzenie się z egzystencjalnym byciem.

Michel Onfray to bardzo płodny pisarz-filozof. Najnowsza jego publikacja „Dekadencja. Życie i śmierć judeochrześcijaństwa” jest formalnie drugim tomem trylogii, choć można opiniowany tekst czytać niezależnie (tym bardziej, że tomy pierwszy i trzeci nie mają polskiego tłumaczenia). Długo trwało, zanim wymyśliłem główną tezę tego solidnego tomu. Wydaje mi się, że właściwie należy postawić dwie - jedną dotyczącą początkowych 2/3 tekstu, drugą wynikającą z rozdziałów skupionych na wiekach XIX-XXI. Pierwsza teza, to właściwie problem sprowadzający się do próby wytłumaczeniu sobie i innym, czemu po 20 wiekach chrześcijaństwa, wciąż jest możliwe, że papież może tłumaczyć hekatombę słowami (str. 465 - wypowiedź Piusa XII z 1943 roku):

"Rodzaj ludzki został ukarany z powodu zgubnego porzucenia przez wielu Boga i jego przykazań."

W drugiej części, rozważania Onfray'a wydają się być poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie: czemu w naszym kręgu cywilizacyjnym odpowiednik fatwy na Rushdiego nie jest możliwy, tak co najmniej od rewolucji francuskiej? Oczywiście chodzi tu o symboliczność pewnego procesu, który zderza świat Zachodu ze Wschodem.

Onfray w tej swoistej historii chrześcijaństwa nie oszczędza nikogo – papieży, ojców i doktorów kościoła, założycieli protestantyzmu, nowożytnych teoretyków chrześcijaństwa (głównie katolicyzmu), twór...