Diament i róża

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, za mną w zasadzie większość powieści Karoliny i każda z tych, które do tej pory przeczytałam bardzo mi się podobała - poruszała, wzruszała i zmuszała do refleksji. Dlatego kiedy tylko zobaczyłam, że pojawiła się zapowiedź nowej książki autorki - "Diament i Róża" wiedziałam, że będę musiała po nią sięgnąć! Na wstępie muszę powiedzieć, że całkowicie urzekła mnie szata graficzna powieści, wygląda cudownie! Stylistyka i język jakim posługuje się Karolina jest bardzo lekki i przyjemny co sprawia, że historię spisaną na kartach tej powieści czyta się niesamowicie szybko i z dużym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem. Ja pochłonęłam ją w jeden wieczór i nie odłożyłam póki nie poznałam zakończenia tej powieści! Fabuła została w bardzo ciekawy sposób nakreślona, przemyślana, dopracowana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie świetnie wykreowani. To postaci niezwykle prawdziwe, takie, które śmiało moglibyśmy spotkać w rzeczywistości i takie z którymi moglibyśmy się utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Znajdujemy tutaj dwie płaszczyzny czasowe: przeszłość - Polska lat dziewięćdziesiątych i teraźniejszość, gdzie razem z bohaterami przenosimy się do gorącej Afryki. Główną bohaterką powieści jest Dorota i to na niej tak naprawdę autorka w głównej mierze skupia swoją uwagę, przedstawiając Czytelnikowi jej myśli, odczucia, problemy, które niejednokrotnie wywoływały we mnie sporo emocji. Muszę pr...

🌹🌹🌹🌹🌹🌹 Recenzja 🌹🌹🌹🌹🌹🌹

Karolina Winiarska " Diament i róża "
@karolinawiniarska.autor

Wydawnictwo : Diamenty
@wydawnictwodiamenty


💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎

" Są sekundy, które wszystko zmieniają. Są chwile, które zostają z nami na zawsze. Są czyny, których się nie da odwrócić..."

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i jestem cudownie zachwycona powieścią.. Autorka ma niesamowity styl pisania, dzięki czemu historie czułam samą sobą..
Nie wspominając już o cudownej okładce i przyozdobieniu każdego rozdziału, dodatkowo przy którym jest wpisany cytat wpasowujący się w rozdział..
Książka wciągajaca od początku do końca, dodakowym plusem jest luźna czcionka, przez co książke czyta się w mig..

" Diament i róża " to urzekająca, sentymentalna, pełna refleksji powieść, o podejmowano trudnych decyzji nieznając ich konsekwencji, życiowych mądrości i relacji między Różą i Dorotą..
Historia o dziewczęcych marzeniach i wyboistej drodze do ich spełnienia..
Autorka zabiera nas w podróż do upalnej Afryki a także w głąb nas samych i przewartościowania siebie co tak naprawdę jest ważne żeby być szczęśliwym..

Dorota Martens wychowała się w Rzeszowie, osiągnęła wszystko o czym mażyła, wyjazd do RPA, osiągnęła sukces, wyszła za mąż za ukochanego, ale droga to tego była ciężka i kreta, po mimo tego dziewczyna dożyła do celu... Ale czy Dorota była szczęśliwa?
Z czaczem coś zaczęło się psuć, m...

"Nie pozwól światu, by cię przekonał, że zasługujesz na przeciętność. Zasługujesz na wszystko o czym marzysz."

Dorota właśnie się rozwodzi z licealną miłością. Na co dzień prowadzi kilka firm i jest zakochana w Afryce. Kiedy dostaje informacje, że jej teściowa jest chora, postanawia rzucić wszystko i ruszyć do RPA. W tle rodzinne tajemnice, zawiła przeszłość, walki na tle rasistowskich a także radzenie sobie w nowej sytuacji życiowej. Czy Dorota ma szanse jeszcze na spokojną przyszłość z odrobiną miłości?

Każdy rozdział zaczyna się od cytatu Nelsona Mandeli, każdy wprowadza nas trochę w klimat czytanego rozdziału. Na początku mamy wrażenie że otrzymujemy niepełną historie, że coś nam umyka, że ta powieść płynie sama bez nas. Szczątkowe informacje jednak zaczynają się łączyć. Historia życia Doroty nabiera sensu.

Autorka zaserwowała nam historie, która rozkręca się bardzo powoli. Gdzie losy bohaterów są wyjaśniane, łączone i gdzie życie po prostu jest życiem... niełatwym, niemiłym i zaskakującym.

Czytając miałam na początku mieszane uczucia. Bo według mnie to było za wolno, za dużo historii się mieszało. Nie były to klarowne informacje. Trochę się gubiłam. Jednak zakończenie spowodowało, że jestem zachwycona. Autorka nam pokazała, że warto dążyć do celu i zdobywać marzenia. A przy okazji nie zapominać o swoich bliskich, o swoim zdrowiu, a przede wszystkim o sobie.

Karolina Winiarska oddaje w ręce i czytelnika książkę, która zachwyca okładką, jest tak pięknie wydana, iż można się w niej zakochać. Jeszcze bardziej czaruje treścią, magią relacji pomiędzy dwoma kobietami, bliskimi sobie przyjaciółkami. Ja straciłam dla tej historii głowę, do tego krajobraz Afryki z całą jej egzotyką, fascynujące.

Dorota uczy się życia jako świeża rozwódka. Jest silną kobietą, łatwo odnoszącą sukcesy, jednak w nowej roli ciężko jej się odnaleźć. Telefon, informujący że bliska jej osoba jest u schyłku życia, sprawia, że rzuca wszystko i leci do Afryki się nią opiekować. Ta podróż odmieni całe jej życie.

Fascynująca relacja między synową a teściową, tak dojrzała, prawdziwa, że dało się to wyczuć, ze stron książki. Podobała mi się też dwutorowa akcja, kiedyś i dziś, dzięki niej mogłam zrozumieć miłość Doroty do Afryki, poznawać bliżej jej początki małżeństwa i rodzącą się przyjaźń z teściową. To nie jest historia miłosna, to przede wszystkim opowieść o kobietach, utkana ich rozterkami i marzeniami, przyjaźnią i bliskością. Mężczyźni też tutaj są i mam wrażenie, że ta historia pokazuje iż uciekają przed silnymi kobietami, jednocześnie za nimi tęskniąc.

To magiczną, piękna i dojrzała, obyczajowa powieść dla kobiet, o kobietach. Karolina Winiarska dziękuję za cudowną książkę.

Książkę czyta się bardzo szybko, gdyż ma duży druk. Może to dziwne, co o niej powiem, ale wszystko, co tutaj się dzieje, co nam przedstawia jest i nie jest konkretne. Do samego końca mamy bazowanie na temacie, który jest opisywany jakby dookoła. Nie mogłam się tu w stu procentach wciągnąć, wciąż miałam myśli, że czegoś mi brakuje. Niby podniesiony został temat koloru skóry i tego, że ciemnoskórzy czuli się gorsi, jakby wybrakowani, podczas gdy osoby białe w ogóle nie dawały im żadnych aluzji, ani zaczepek. Wydawało im się, że każdy ich osądza i poniża i w ten sposób traktowali innych. Żyli według swoich przekonań i wmawiali sobie, że takie same przekonania mieli inni, a to nie była prawda. Pozycja rozpoczęła się wątkiem rozstania, a konkretnie rozwodu. Krążyli wokół tego tematu, a ja nie wiedziałam po co. Wychodziły tu momentami rzeczy wartościowe, ale brakowało mi tu konkretów, odpowiedzi, jakby ukazania akcji w konkretnej opowieści, której mogłabym mieć jakiś osąd. Nawet w momencie, kiedy mieliśmy temat osoby chorej nad którą trzeba było chodzić, opiekować się, to nie wiedziałam jak to robili. Mamy tu trochę opowiedziane o spełnianiu swoich marzeń, o dążeniu do ich celu małymi kroczkami. Widać tutaj to oczekiwane szczęście, ale jakieś takie zamglone, jakby po każdym słowie radość zawsze był trzykropek. Nie wiem czy inni mieli podobne wrażenia. Niektórzy mogą tą książkę przeżyć, gdyż bywały momenty, kiedy bohater naruszał tutaj strefę prywatną kobiety, a ona w rozpaczy ...