Diamentowy Plac

"Diamentowy plac" Merce Rodoredy od długiego już czasu znajdował się na liście moich czytelniczych priorytetów. Do poszukiwania tej książki skłonił mnie fragment opinii zamieszczony na okładce, w którym powieść hiszpańskiej pisarki porównana została do "Cienia wiatru" Zafona. Co więcej, autor tej wypowiedzi, iberysta i dziennikarz, przedstawił książkę jako jeszcze lepszą, dosłownie rozrywającą serce czytelnika na strzępy. Niestety... Zdumiewających tajemnic jakimi zachwyca się autor opinii specjalnie nie odkryłam, wielkie namiętności, które łączą bohaterów na początku historii bardzo szybko ustępują miejsca zwykłej prozie życia i jedynie zmagania z własnym przeznaczeniem faktycznie są dobrze pokazane. Magiczny klimat Barcelony lat 30-tych XX wieku jak pisze pan dziennikarz wcale nie wydaje się ani nastrojowy, ani niezwykły zważywszy na okoliczności. Walka o przetrwanie w mieście ogarniętym wojną domową, głód, rozpacz i śmierć dalekie są od piękna i nie mają z nim nic wspólnego. Nie mogę się zatem zgodzić z fragmentem opinii zamieszczonej na tylnej stronie okładki. Sama Barcelona lat 30-tych XX wieku, która zostaje wybrana na miejsce wydarzeń nie wystarczy aby szukać podobieństw w dwóch tak różnych powieściach. 

"Diamentowy plac" to powieść o wzniosłej miłości, która szybko przegrywa z prozą życia, o niespełnionych obietnicach, determinacji i próbie przetrwania na przekór wojnie i pomimo wszystko. Natalię i Quimeta połączyło nagłe, wielkie uczucie, namiętność, kt...

To opowieść o miłości, ale nie romantycznej i łatwej. To opowieść o miłości trudnej, prawdziwej i życiowej. O miłosci w czasie wojny, smutku i zła. O miłości, którą zaczynamy doceniać dopiero po stracie. Która daje nam życie i je odbiera. O miłości i gołębiach, które wciąż znoszą jaja, wysiadują je, latają i żyją w tym gołębniku na tarasie, a których Colometa miała zawsze dość. O gołębiach i Quimecie, który na zawsze pozostanie tym chłopcem , który wtedy poprosił ją do tańca na Diamentowym Placu...
Powiem tak: przy tej książce płakałam jak nigdy wcześniej. Może na początku nie zachęca, ale potem kruszy serce na miliony kawałeczków ❤️
Nie każdemu od razu, a może nawet w ogóle się nie spodoba, mnie na przykład spodobała się dopiero od ok.180 strony i od tamtego momentu zgrałam się ze stylem autorki. Poczułam w Colomecie bratnią duszę, bliźniaczkę, i być może to sprawiło że samo jej imię w moich myślach sprawia, że serce pęka ponownie.
Faktycznie, nieporównywalnie lepsza niż "Cień Wiatru", który do tej pory uważałam za książkę życia. ❤️
Teraz "Diamentowy Plac " zajął jego miejsce. 💖