Długa droga w dół

Całkiem przyjemna powieść z elementami nienachalnego dydaktyzmu.
Czworo zdesperowanych ludzi spotyka się w miejscu, gdzie zmierzają skończyć swoje beznadziejne życie skacząc z dachu wieżowca. Oczywiście tego nie zrobią, przynajmniej nie w tamtym momencie, zamiast tego nawiązuje się między nimi nić porozumienia (?). Widzimy cztery osoby, każda z innej bajki, każda uważająca się za kompletnego przegranego. Rozpuszczona nastolatka, matka ciężko niepełnosprawnego dorosłego syna, skompromitowany prezenter telewizyjny i muzyk bez widoków na karierę. Nick Hornby, jak zwykle, przyprawia tę nieskomplikowaną historię angielskim humorem, dzięki czemu czyta się ją przyjemnie i przemycany morał staje się strawny. Raczej nie będziecie się pokładać ze śmiechu, ani nie popłaczecie się ze wzruszenia. Mimo to po przeczytaniu zrobiło mi się ciepło na sercu.

PS. Najciekawsze dla mnie były fragmenty o życiu jednej z niedoszłych samobójczyń, Maureen, opiekującej się cały czas swoim synem, który nie poruszał się, nie jadł samodzielnie, nie mówił. W którymś momencie Maureen mówi, że renta na syna pozwala jej na w miarę komfortowe życie pod względem finansowym. Musze przyznać, że zdziwiło mnie to i uświadomiło, jak niewiele mam wiary w działanie państwa. Taka sytuacja wydaje mi się niemożliwa u nas. Smutny wniosek, czyż nie?

fajna, pogmatfana, prosta. w fajny sposób opisane jest połączenie się kilku zupełnie oddzielnych światów, które trzymały się dzięki sobie przy życiu...

Uwielbiam książki Nicka Hornby, polecam!