Do szpiku kości

Zapis zmagań bohatera z chorobą staje się punktem wyjścia do rozważań o sprawach uniwersalnych, jak przypadek, życie, śmierć... (...) Marcin Baran pisał o prozie Jaworskiego, iż jest „strasznie śmieszna i potwornie prawdziwa”. Również tym razem pisarz prezentuje pozycję, w której rzeczywistość zostaje poddana przefiltrowaniu przez cynizm i sarkazm. Zza trafnych, mocno osadzonych w „tu i teraz” obrazów przezierają egzystencjalno-metafizyczne rozważania. To proza ciężka, bo niesłychanie prawdziwa. Wiele w niej mocnych słów oraz ostrych stwierdzeń, które wydają się jedynym sposobem, by poruszać tematy takie jak choroba czy przypadek.
"Do szpiku kości" stanowi zapis zmagania z samym sobą oraz pytaniami o sens życia i śmierć.