Opinia na temat książki Dobranoc, Panie Holmes

Niestety muszę przerwać serię peanów pod adresem tej książki. Właśnie skończyłam i pozwolę się ponieść złości. Bo czuję się rozczarowana, żeby nie powiedzieć oszukana. Po opisie i entuzjastycznych komentarzach oraz recenzjach spodziewałam się porywającej powieści przygodowej z jajem, barwnymi postaciami i ciekawą zagadką. Właściwie nie dostałam niczego... Fabuła nie jest zła, choć dość chaotyczna, historia ma pewien wdzięk i urok, ale cała reszta leży i kwiczy. Miało być z pazurem, tymczasem książka ocieka lukrem i to różowym! Bo mało co tak mnie złości w powieściach, jak przesłodzony główny bohater. Irene Adler jest doskonała, wspaniała, cudowna i boska aż do obrzydliwości. Jest jak barwny ptak... oblepiony cekinami i cyrkoniami. Za dużo cukru w cukrze. Cierpią na tym pozostali bohaterowie powieści, jakby celowo skonstruowani dla kontrastu. Mają jedynie zachwycać się panną Adler i stanowić odpowiednio szare tło dla jej pstrokacizny. Szczególne oburzenie wzbudzają we mnie losy Penelopy, nazwanej kronikarzem Irene Adler (paralelnie do roli Watsona w życiu Sherlocka Holmesa). Autorka realizując schemat idealizowania Irene, każe tej, bardzo ważnej wg mnie bohaterce, być starą panną akceptującą swój los szarej myszki grzejącej się w promieniach blasku swojej tak zwanej przyjaciółki. A fe!