Dom tysiąca latarni

Na wstępie wypada powiedzieć, że nie jestem miłośniczką twórczości Victorii Holt. Przeczytałam jej trzy książki i tylko jedną uznałam za dobrą. Reszta po prostu mi nie podeszła. I tak sobie myślę, po lekturze tej kolejnej, że to nie jest po prostu moja bajka. W sumie nawet nie wiem do końca z jakiego powodu, ale książki Holt, nie zbudzają we mnie emocji, które podejrzewam powinny wzbudzić w czytelniku.
Nadal twierdzę, że nie do końca rozumiem swoje obiekcje, bo to są całkiem niezłe historie, a te zwykle umiem docenić. Opisane są bardzo przyjemnie, z dbałością o szczegóły, o tło obyczajowe, elementy kulturowe, wyznaniowe. Autorka nie zapomina również o motywacji bohaterów, stara się (mniej lub bardziej) na pogłębienie niektórych relacji czy związków, ale do mnie to nie trafia. Czytam i czytam, ale w sumie bez większego zainteresowania. Jakoś nie potrafię wczuć się w bohaterów, w wydarzenia jakie autorka im zafundowała, w sumie nie umiem ich polubić ani znielubić, tak chyba najbardziej szczerze, są mi obojętni.
Chyba wspominałam o tym raz czy dwa, ale niekiedy mam wrażenie, że sama Holt nie przepada za swoimi bohaterami. Opisuje ich raczej z dystansu, chłodnym okiem. Nie bez znaczenia jest również fabuła prowadzona przez lata, które niekiedy opisywane nie wnoszą nic nowego. Autorka zatrzymuje się na moment, opisuje, opisuje i opisuje a później pędzi przez lata do następnego fragmentu.
Historia Jane, która pokonuje drogę od córki ochmistrzyni do bogatej, spełnionej ...

Romans o ciekawym zakończeniu. Końcówkę czytałam z zapartym tchem. Trochę jak kryminał.

Całkiem przyzwoity romans o wciągającej fabule

przeczytałam do połowy, jak dla mnie nudy