Maska czarodziejki

Od początku przygniatało mnie unoszące się nad opowieścią poczucie klęski, przewidywanie tragedii, pokłady smutku i cierpienia. Niemal od pierwszych stron. Narrator niemal z perwersyjną przyjemnością wkłada w usta bohaterów zdania o ich późniejszej nienajlepszej przyszłości.
Nie wiem czy z każdą Holt tak będzie, ale po raz drugi mogę powiedzieć, że start jest fantastyczny (poprzednia to Pocałunek Judasza). Podobnie jak w poprzedniej polecance początek książki wywołuje we mnie uczucie uzależnienia. Czytam, czytam i czytam. Dramatoza narasta, aż dochodzi do punktu kulminacyjnego kiedy odpadam. Zbyt wiele, ale mnie utrzymać w początkowym stanie zainteresowania. Jak podkreślałam niejednokrotnie, zbyt wiele złego sprawia, że staję się nieczuła. W efekcie to co powinno wywoływać we mnie pokłady empatii, ginie gdzieś po drodze.
Nie pomaga też „reporterski” charakter. Sprawia, że nakręcam się, gnam do przodu, nie zatrzymując się po drodze. To, to, to. Potem kolejny fakt, kolejne miejsce. Przez tydzień to, to i to. Przez rok to i to. W totalnym biegu do przodu.
Dramatoza?
Zakazana miłość do męża kuzynki. Romans z żonatym facetem, którego żona jest w ciąży.
I znowu on przekonujący, że jest jej przeznaczony, że i tak będzie jego. I że przed nią były inne kobiety, ale ona jest najlepsza, najcudowniejsza. A dziecko, bo oczywiście, że zaszła w ciążę, będzie dobrze chowane. Nikt już nie pamięta o jego żonie – ukochanej kuzynce. Schemat który mnie odpycha, który odrzucam ...