Dotknięcie pustki

Ktoś, kto polecił mi tę książkę słusznie zauważył, że to nie jest tylko sucha relacja z zakładania kolejnych obozów i opisów mozolnej wspinaczki na szczyt. Nie czytałam jeszcze takiej historii, w której człowiek wykazałby się tak silną, zdeterminowaną i wręcz nadludzką wolą przeżycia.Złamanie nogi w górach, na wysokości 6000 m n.p.m i w takich warunkach, to preludium wyroku śmierci, który ostatecznie się dokona....lub nie.

Autor, jako osoba będąca głównym uczestnikiem tych wydarzeń, rewelacyjnie oddaje stany ducha swojego jak i partnera wspinaczkowego, opisując je ze szczegółowością godną znajomości psychologii i to w sposób emocjonalnie poruszający. Do samego końca obawiałam się, że ta niesamowita wola walki nie wystarczy i wszystko skończy się tutaj jakąś tragedią...
Czy się skończyło....? Wyczyn Joe'go Simpsona w ratowaniu siebie nie ma w sobie równych ani nawet podobnych i choćby dlatego polecam przeczytać tę książkę nie tylko pasjonatom górskich wspinaczek, ponieważ w tej historii nie chodzi tylko i wyłącznie o góry.

Mocna.
Mogąca być spowiedzią jednego z bohaterów. Spowiedzią, skutkiem której, być może, będzie rozgrzeszenie ze strony świata. Bo rozgrzeszenia od samego siebie, bohater - choć usilnie stara się przekonać czytelnika, że nie można było inaczej, że to było jedyne wyjście, że drugi raz postąpiłby tak samo – najprawdopodobniej, nie uzyska.
I mogąca być podziękowaniem, wybaczeniem i zrozumieniem ze strony drugiego bohatera. Czy jest? O tym wiedzą tylko bohaterowie tej historii. Czytelnik bardziej lub mniej wierzy lub powątpiewa w kolejne zapewnienia. Dla mnie ta książka jest przede wszystkim opowieścią o sile, którą niektórzy z nas potrafią wykrzesać z siebie w walce o przetrwanie, o determinacji, przysłowiowym łucie szczęścia i roli przypadku.

Dobra literacko. Wspaniała psychologicznie. Trzymająca w napięciu. A jednak wymęczyła mnie, jak mało która. Roztrzaskała na kawałki. Rodziła bunt i wściekłość. Przywoływała pytania nad sensem realizacji marzeń, podczas których prawdopodobieństwo śmierci jest większe, niż osiągnięcie satysfakcji ze spełnionego marzenia. Nie przyniosła zrozumienia. Zostawiła w poczuciu, że mój świat i świat "ludzi gór" to dwa osobne światy.

Nie będę jakoś specjalnie nowatorska kiedy powiem , że książkę czyta się naprawdę dobrze . To co przeżył Joe Simpson w peruwiańskich Andach i to ile siły i samozaparcia z siebie wykrzesał , brnąc ze złamaną nogą do obozu , zasługuje na wielki podziw . Potwierdza to też mi teorię iż człowiek w sytuacji skrajnego zagrożenia życia , sam nie wie na jak wiele go stać . Jak silny wtedy potrafi się okazać instynkt samozachowawczy i wola przeżycia za wszelką cenę . To wszystko i jeszcze więcej napisali już inni przede mną . Ja natomiast przez cały czas czytania , zastanawiałam się PO CO ? Dla kasy ? sławy ? chwały ? rywalizacji ? adrenaliny ? Cóż , czytałam tę książkę jak dobrą powieść przygodową i w związku z tym nie poczułam grama współczucia dla autora . Jest tyle przyjemniejszych sposobów na podniesienie sobie poziomu adrenaliny niż narażanie życia z własnej i nieprzymuszonej woli...Jednak jako powieść polecam , czyta się bardzo emocjonalnie .

Musisz podejmować decyzje, nawet jeśli będą złe.

/Joe Simpson/.


Ludzie często, choć nie: „wszyscy” i nie: „zawsze”,to często mówią, że nie rozumieją, tych, którzy słyszą Zew Gór i - co jeszcze ważniejsze- nie wahają się za nim podążyć, a nawet gdyby, robią to, mimo sprzeciwu głosu, tym razem głosu rozsądku, czy lektura tej książki pozwoli owo postępowanie zrozumieć? Nie wiem, wiem za to, że jest to książka ważna.

Dotknięcie pustki, to już klasyka. Zapis wyprawy, która odbyła się w wysokie Andy trzydzieści dwa lata temu. Wtedy to na zdobycie czekała, ostatnia, bardzo trudna, zachodnia ściana Siula Grande (6344 m n.p.m.). Wiele ekip zdążyło skapitulować, wycofać się, poddać, a może wcale nie? Moż to sposób na to by ocalić życie? Fakt ten podnosi atrakcyjność przedsięwzięcia w oczach dwóch Brytyjczyków: dwudziestopięcioletniego Joe Simpsona i cztery lata od niego młodszego Simona Yatesa. Młodość na wpół z ambicją i adrenaliną szumi im w żyłach. Głodni i godni Przygody, tak jak wiele osób przed nimi, śmiejąc się i żartując ruszają na szlak. Ot, taka wyprawka, przebieżka,a może bunt? My, to damy radę!

Po siedemdziesięciu dwóch godzinach, czyli dniach wyrzeczeń, wysiłku ponad miarę i męczarni, przedzieraniem się nie tylko przez pionową ścianę lodu, czy sypki śnieg, minuty i wytężonej uwagi do granic niemożliwości (chociaż te ostatnie zostawmy sobie na potem) uwagi na szczeliny, uwagi na nawisy sopli zdobywają upragniony ...