Opinia na temat książki Dotknięcie pustki

Mocna.
Mogąca być spowiedzią jednego z bohaterów. Spowiedzią, skutkiem której, być może, będzie rozgrzeszenie ze strony świata. Bo rozgrzeszenia od samego siebie, bohater - choć usilnie stara się przekonać czytelnika, że nie można było inaczej, że to było jedyne wyjście, że drugi raz postąpiłby tak samo – najprawdopodobniej, nie uzyska.
I mogąca być podziękowaniem, wybaczeniem i zrozumieniem ze strony drugiego bohatera. Czy jest? O tym wiedzą tylko bohaterowie tej historii. Czytelnik bardziej lub mniej wierzy lub powątpiewa w kolejne zapewnienia. Dla mnie ta książka jest przede wszystkim opowieścią o sile, którą niektórzy z nas potrafią wykrzesać z siebie w walce o przetrwanie, o determinacji, przysłowiowym łucie szczęścia i roli przypadku.

Dobra literacko. Wspaniała psychologicznie. Trzymająca w napięciu. A jednak wymęczyła mnie, jak mało która. Roztrzaskała na kawałki. Rodziła bunt i wściekłość. Przywoływała pytania nad sensem realizacji marzeń, podczas których prawdopodobieństwo śmierci jest większe, niż osiągnięcie satysfakcji ze spełnionego marzenia. Nie przyniosła zrozumienia. Zostawiła w poczuciu, że mój świat i świat "ludzi gór" to dwa osobne światy.