Opinia na temat książki Druga szansa

Przeczytałam parę dobrych opinii o książce „Druga szansa”, po których przeczytaniu postanowiłam po nią sięgnąć. Tym razem nie żałuję, bo jak dla mnie książka jest bardzo dobra.
Zacznę od początku. W szpitalu psychiatrycznym budzi się młoda dziewczyna, która dowiaduje się, że ma na imię Julia, nie ma żadnych bliskich, gdyż jej rodzice zginęli w pożarze domu, z którego ona została odratowana. Niestety dziewczyna nic nie pamięta. Liczy jednak, że szybko odzyska pamięć i wyjdzie z ośrodka. Niestety kolejne sesje z lekarką nic nie wnoszą, a wręcz dziewczyna czuje się coraz bardziej zaniepokojona. Cały czas chodzi jej po głowie imię Karolina i dzielnica Bielany, podczas gdy lekarka przekonuje ją, że ma na imię Julia i mieszkała na Ursynowie. Wydaje jej się, że terapia nie przynosi żadnych efektów. Po poznaniu i zaprzyjaźnieniu się z pacjentami ośrodka: Adamem, Izą i Pawłem zaczyna nabierać coraz więcej podejrzeń. Czy rzeczywiście odzyska pamięć? Czy lekarze chcą jej pomóc, czy też tylko chodzi o przetrzymanie jej w ośrodku? Kto mówi prawdę?

Jak dla mnie książka jest niesamowita. Nie jest to jednak książka miła, łatwa i przyjemna, bo to nie te klimaty. Bardziej kojarzy mi się z dobrym thrillerem psychologicznym. Cały czas coś się dzieje i cały czas czytelnik zastanawia się co jest fikcją a co prawdą. Czy pracownicy ośrodka rzeczywiście chcą pomóc swoim pacjentom, czy też chodzi o coś zupełnie innego?
Na pewno nie jest to książka na jeden wieczór, gdyż sporo w niej dawek emocji i mimo iż dobrze się ją czyta, musiałam ją często odkładać, by odrobinę się odprężyć. Historia Julii-Karoliny nieźle wciąga i miesza w głowie. Autorka cały czas trzyma czytelnika w napięciu. Jestem nadal pod wrażeniem tej książki, wiec ją polecam.