Opinia na temat książki Dwie samotności. Dialog mistrzów

Jak uważasz, czemu służy zawód pisarza?
To pierwsze pytanie jakie zadał Mario Vargas Llosa Gabrielowi Garcia Marquezowi podczas ich pamiętnej rozmowy w 1967 roku w Limie.

A Wy jak odpowiedzielibyście na to pytanie?

Choć zarówno Vargas, jak i Marquez byli już w tamtym czasie uznanymi pisarzami, to właśnie ten pierwszy wziął na swoje barki prowadzenie wywiadu. Nie stawiał pytań dotyczących tylko twórczości Marqueza, ale również zagadnień odnoszących się do zawodu pisarza, kultury latynoamerykańskiej i tego, jakie zadanie niesie za sobą literatura.
Kolumbijski pisarz zwrócił uwagę na to co stanowi klucz do powstania powieści. Nie są to tylko przeżycia osobiste, które u Marqueza miały bardzo duży wpływ na tworzenie tekstu, ale również podstawy kulturowe, fakty historyczne i społeczne.

Bardzo podobał mi się język, którym posługiwali się panowie.
Niezmiernie ciekawy był fragment, kiedy to była mowa o tym, że autor mając w głowie całą treści swojej chyba najbardziej znanej książki Sto lat samotności, musiał jednak poczekać kilka lat, aby wzbogacić swój warsztat i znaleźć odpowiednie słowa, które będą w stanie przekazać w idealny sposób jego myśli.

W książce nie znajdzie tylko wywiadu dwóch gigantów literatury, zawarte są w niej również słowa innych, którzy mieli okazję uczestniczyć w tym wydarzeniu, czy spostrzeżenia Llosy o swoim rozmówcy.

Niewątpliwie owa rozmowa zachęciła mnie do poznania twórczości obu artystów, bo przyznaję szczerzę, że z ich dziełami jeszcze się nie zmierzyłam, a w szczególności bardzo często w tej pozycji wspominana powieść Sto lat samotności.