Opinia na temat książki Dwie samotności. Dialog mistrzów

Dwie samotność przyciągają wzrok za sprawą pięknej okładki i twardej oprawy. Ale czy środek jest warty uwagi?

Literatura latynoamerykańska jest dla mnie jeszcze nieodkryta. O ile o Marquezie gdzieś tam kiedyś coś obiło mi się o uszy, to Llosie nie słyszałam nigdy. A to podobno mistrzowie, więc ta książka była dla mnie swego rodzaju eksperymentem i możliwością poznania wspomnianych wyżej twórców.

Na pewno jest perełka dla wszystkich miłośników literatury latynoamerykańskiej i obydwu pisarzy. Jej najbardziej interesującą częścią jest dialog, a raczej wywiad, bo warto zwrócić uwagę na to, że to Maria Vargas Llosa wciela się w rolę prowadzącego rozmową, dając tym samym Marquezowi główną rolę i uwagę. Cała ich rozmowa w dużej mierze skupia się na pisarstwie. Marquez opowiada o procesie tworzenia, wyrabiania warsztatu, źródłach inspiracji, pomysłach i bohaterach. Dzieli się pewnymi smaczkami odnośnie książki „Sto lat samotności”. Llosa w umiejętny sposób pytaniami prowokuje go do opowieści o swoim dzieciństwie i rodzinie. Razem zastanawiają się nad rolą pisarza w polityce i społeczeństwie, bo Llosa czasami też dzieli się swoim poglądami, które nie zawsze są zgodne z punktem widzenia Marqueza.

Cała reszta w postaci dodatkowych relacji i wywiadów ze świadkami tego wydarzenia jest tylko dodatkiem, w moim odczuciu zbędnym, bo wszystko staje się takie rozdmuchane. Zazdroszczę im tego, że byli i widzieli, bo ta rozmowa była ciekawa i, mimo że na początku wyszukane słownictwo nie za bardzo mi odpowiadało, to chłonęłam każdą stronę z dużym zainteresowaniem. I jak dla mnie ta rozmowa mogłaby trwać i się nie kończyć.

Myślę, że jeśli jesteście fanami, jest to książka jak najbardziej dla Was. A całej reszcie polecam się zapoznać i wyrobić sobie zdanie.