Dwór w Ulloa

Emilię Pardo Bazán uznaje się za prekursorkę hiszpańskiego naturalizmu, autorkę pierwszej hiszpańskiej powieści naturalistycznej. Powieść ta to właśnie "Dwór w Ulloa", opublikowana w 1886 r. i uważana za najlepsze jej dzieło. Historia szlacheckiej rodziny rozgrywająca się na tle galisyjskiej przyrody, osadzona w konkretnych realiach historycznych drugiej połowy XIX w., pozostaje do dziś lekturą ciekawą i wciągającą, i to nie tylko z powodu frapującej fabuły, lecz również ze względu na barwność opisów, bogactwo ludzkich charakterów, a także rzadko spotykany zmysł obserwacyjny i zabarwione łagodną ironią poczucie humoru.

Akcja powieści rozgrywa się na tle burzliwych wydarzeń, jakie miały miejsce w Hiszpanii na przełomie XIX/XX wieku. Emilia Pardo Bazan była arystokratką, więc wydarzenia, które działy się w Hiszpanii w tamtym okresie dotyczyły również jej samej. W książce ukazane są dzieje upadającego galicyjskiego rodu szlacheckiego. Główny bohater książki, młody markiz całkowicie pochłonięty myślistwem stracił realną władzę nad własnym dworem na rzecz zarządcy dworu, służba okradała swojego pana a tytuł szlachecki zaczynał coraz mniej znaczyć. Upadający dwór próbował bezskutecznie ratować przybyły do Ulloa młody ksiądz Julian Alvarez. Markiz de Ulloa prowadzi rozwiązłe życie, w jego dworze również panuje atmosfera rozwiązłości i nieporządku. Wszyscy bohaterowie są zaangażowani w politykę. Nikt nie potrafi się odnaleźć w nowej rzeczywistości, gdzie stare struktury społeczne są obalane.