Dworek Longbourn

Zastanawia mnie powód ,dla którego została napisana ta książka bo w moim odczuciu jest ona właściwie o niczym.
Do bólu poprawna i nijaka czyli doskonale angielska.
Czyta się szybko bo styl jest gładki jak masło ale równie jak masło powodujący złe samopoczucie gdy się go za dużo spożyje.
Całość,pomimo,że opakowana w uroczą okładkę jest szara,mglista i równie nieapetyczna jak chlebowy pudding.
Moje porównania nawiązują do jedzenie bo sporo akcji toczy się wokół kuchni,stajni i komórek.Nic w tym dziwnego gdyż głównymi postaciami opowieści są służący.Przy całym współczuciu dla ich ciężkiego losu i nadmiaru obowiązków każdego dnia i tak czuję się znudzona i umęczona pobytem w tym zimnych,mokrym świecie.
Głównymi bohaterami "Dworku Longbourn" tak naprawdę są nie ludzie ale smutek,samotność i pustka.Mam dość takich przygnębiających nastrojów.
Czytelnicy,którzy kochają klimat "Dumy i uprzedzenia" poczują się tutaj wyśmienicie ale ja uciekam jak najprędzej i nie zamierzam już wracać w te strony.