Dzban ciotki Becky

Wiele osób twórczość Lucy Maud Montgomery kojarzy przede wszystkim z cyklem przygód Ani z Zielonego Wzgórza. Też tak miałam do momentu, w którym trafiłam na książkę W pajęczynie życia. Książka została również wydana w Polsce pod tytułem Dzban ciotki Becky. Jest to bardzo sprawnie napisana powieść obyczajowa z tematem przewodnim, którym jest dzban. Wszyscy marzą, iż go odziedziczą. Opisana historia znakomicie oddaje ludzie charaktery, wady i zalety w okresie próby oraz to, jak niektórzy dostają „małpiego rozumu” na same słowa: testament oraz dziedziczenie.

Umierająca ciotka Becky umiejętnie podgrzewała atmosferę, rozgrzebywała osobiste sekrety członków bliższej i dalszej rodziny. Złośliwości, zjadliwe słowa, okrutne i przykre uwagi łamiące serce, szyderstwa zatruwające dusze lub wystawiające na pośmiewisko, w tym sławetna cioteczka Becky osiągnęła mistrzostwo. Nie dziwota, że nikt za życia za nią nie przepadał, no ale jak już leżała na łożu śmierci i tylko od niej zależało, kto odziedziczy dzban... każdy na swój sposób się poświęcał i udawał, że zaistniała sytuacja nie robi na nim wrażenia.

Ostatnią złośliwością, jaką zaserwowała ciotka swojemu klanowi, był testament, w którym dopiero po roku od daty śmierci zostanie ujawniona osoba, która odziedziczy cenną rodzinną pamiątkę. W kręgach najbliższych zaczęły się dziać rzeczy niezwykłe i niesłychane. Każdy postanowił się starać na swój sposób, by przez rok z...

Przeczytałam, ale, niestety, bez wielkiej satysfakcji. Tłumaczenie Ewy Fiszer odebrało tej historii przynajmniej połowę uroku. Nijak się ma do kultowego tłumaczenia Rozalii Bernsteinowej, szczególnie, jeśli chodzi o nazwy własne. Nie jestem w stanie ( i nie chcę) tego zaakceptować.
Fizi Pończoszanki też nie chcę znać.