Dzieci czasu. Z kalendarza dziejów ludzkości

Bardzo przyjemna lektura. Dzieci czasu to 366 krótkich tekstów (nie dłuższych, niż strona), jeden na każdy dzień roku. Wydarzenia, jakie upamiętnia Galleano, są naprawdę różne, ale ich wybór pokazuje wielką społeczną wrażliwość i zazwyczaj upamiętniają bojowniczki w walce o prawa kobiet, krzywdy doznane przez rdzennych Amerykanów z rąk Europejczyków i próby wyjścia krajów Ameryki Południowej spod piętna kolonializmu. Brzmi przyciężkawo, ale Galleano dba, aby tą martyrologią nie zamęczyć czytelnika, pisze lekkim stylem, nieraz poetycko, nieraz z poczuciem humoru, jednak zawsze zmuszając do chociaż chwili refleksji (i odpalenia Wikipedii).

Inna sprawa, że ta książka pokazuje, jak bardzo postrzeganie świata w Ameryce Łacińskiej różni się od naszego, wschodnioeuropejskiego. U nas socjalizm (komunizm*) kojarzy się z biedą i uciskiem, tam z wolnością i dobrobytem, cóż nas uciskał Wielki Brat ze Wschodu ich drenował Wujek Sam.

*nie chciałem używać słowa „komunizm” bo w wersji jaką było dane nam poznać to był zbrodniczy ustrój – tragiczne rozminięcie się teorii z praktyką.

Czytałam z ogromnym zainteresowaniem, ale to bardzo smutna książka. Ciekawa, ale smutna, bo autor przywołuje tak wiele złych i przykrych wydarzeń z przeszłości, że czytającemu robi się również przykro. Z pewnością wiele się dzięki niej dowiedziałam, szczególnie o Ameryce Łacińskiej, o której mam niezwykle mgliste pojęcie - autor jako Urugwajczyk opowiada o zaszłościach z przeszłości odległej i niedawnej, o sprawach, o których się wie niewiele, a które bolą.
Są na szczęście również weselsze dni, bo w tej książce każdy dzień roku jest nawiązaniem do tego, co zdarzyło się kiedyś, i niektóre z nich są zabawne, ciepłe, urocze - ale tylko niektóre. Widać wyraźnie przy lekturze, jak bardzo nasza, ludzka historia jest historią wojny, dyktatury, poniżenia i mordów - to przykre.