Dziedzictwo krwi
Życie w Cesarstwie Cyrilyjskim to nie bajka. Ograniczają cię zasady, maniery, status społeczny, a jeśli los obdarzył cię dodatkowo magicznymi mocami to zwyczajnie masz przechlapane. Dyskryminacja i wyzysk powinowatych – ludzi władających magią – to smutna codzienność, na każdym kroku oszukuje się ich i sprzedaje w niewolę tym, którzy zapłacą więcej za ich umiejętności.
Księżniczka koronna Anastazja Michajłowna od kiedy odkryła, że również włada potężnym powinowactwem zdana jest na łaskę swojej rodziny, pilnie strzegącej tego sekretu. Jednak gdy, ojciec Any zostaje zamordowany, a wina za ten czyn zrzucona na nią, dziewczyna musi okiełznać swą moc i znaleźć sojuszników, którzy pozwolą jej odzyskać dobre imię i tron.
Czy to wszystko? Nie :D Mamy przed sobą bowiem trylogię, a nie pojedyncze tomiszcze. W kolejnych tomach wcale nie jest Anie łatwiej, los stawia przed nią wyzwania, których nigdy nie spodziewała się podejmować. Przytłoczona stratą i uczuciami, których nie rozumie płynie przez morze, by odnaleźć sojuszników w państwach ościennych. Niestety i tam nie dzieje się najlepiej, Ana raz po raz będzie musiała stawiać czoła wrogom ale i przyjaciołom, gdy ich ścieżki się rozejdą. Czy dziewczynie uda się uratować kraj i pojednać poddanych?
Okej to teraz słów kilka, z czym to się je. Dziedzictwo krwi jest reklamowane jako seria, która powinna zachwycić fanów Szklanego trony S.J.Mass. Niestety w moich oczach, Dziedzictwo przypomina kultową sagę jedynie marginalnie. Jak młodsza siostra z innej matki…. I może ojca… może jakaś młodsza kuzynka? Oczywiście mamy tu wątek dziedziczki pozbawionej tronu, próby walki o dobro innych i nieśmiało kiełkujące uczucie między główną bohaterką a Ramsonem Złotoustym ale to chyba jeszcze za mało, by nazwać Dziedzictwo drugim Szklanym tronem.
Ale to nie znaczy, że od razu ją skreśliłam. Największym plusem tej serii są dopracowane szczegóły.
Amélie Wen Zhao tworząc swoją opowieść wyraźnie wzoruje miejsce akcji na Rosji i krajach Azjatyckich. Rosyjskobrzmiące imiona i nazwy przeplatają się tu z wschodnimi przydomkami i strojami. Każde z państw jest odrębnym bytem z własną, odrębną historią, charakterem i ustrojem. Bardzo podobała mi się również nieidealność protagonistów
Dziedzictwa, którzy w swych charakterach byli niezwykle ludzcy, z drobnymi przywarami i śmiesznostkami, które zawsze nadają postacią pozory życia.
Niestety całość była dal mnie ciut zbyt naiwna i przewidywalna. Oczywiście biorę pod uwagę, że w przeciwieństwie do Szklanego tronu, Dziedzictwo krwi skierowane było do młodszego grona czytelników, jednak nawet jak na young adult całość wydawała mi się trochę zbyt prosta i oklepana, tak jakby wpasowano bohaterów w ogólnie znany wszystkim szablon.
Niemniej jednak wierzę, że ta książka znajdzie swoich fanów i obrońców, zwłaszcza wśród młodych ludzi, ponieważ pełno w niej tego, co rozpala wyobraźnię. Brawury, odwagi graniczącej z głupotą, młodzieńczego zapału i tej wiary, że jest się właśnie tym, który zmieni świat na lepsze!
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Domowi Wydawniczemu Rebis
#współpracareklamowa
#współpacabarterowa
#współracarecenzencka
/cafc82ca-57eb-43b4-a8da-3b89d6aa63f2/n/dziedzictwo-krwi)
