Dziedzictwo na Bjorndal

W "Dziedzictwie na Bjὄrndal", będącym kontynuacją „A lasy wiecznie śpiewają” dostałam więcej Norwegii: przyrody, klimatu, ludzi i ich życia. Piękne opisy przyrody, już nie głównie tej groźnej, mroźnej, skrzącej, jak u „Króla Gór”, ale w większych dawkach kojącej, miękkiej: uruchamiająca wszystkie moje zmysły brzozowa polana, las śpiewający swoje melodie, widoki ze wzgórz i gór na doliny, aleja z drewnianym mostem, szemrzący za oknem strumień… W tej części pojawia się konkretne określenie czasu akcji. Mamy dokładne określenie lat (pierwszy pojawia się chyba rok 1811, ostatni: 1830). W związku z tym słychać echa wydarzeń historycznych: przejście z zależności duńskiej pod szwedzką (postanowienie zwycięzców wojen napoleońskich), echa marzeń o odzyskaniu suwerenności, inflacja, bankructwa. Wszystko to pojawia się w Bjὄrndal, jako ciekawostka, temat do dyskusji, zagrożenie albo szansa wzbogacenia się, ale nie dotyka bezpośrednio głównych bohaterów.

"Dziedzictwo na Bjὄrndal", jako część sagi, chociaż czasowo obejmuje okres małżeństwa młodego Daga i Adelajdy, w dużej mierze jest opowieścią o poszukiwaniu w sobie istoty człowieczeństwa. To ciekawa opowieść o długotrwałym kształtowaniu, dojrzewaniu poglądów bez udziału prasy, radia i tv. Z ograniczonym dostępem do książek. Z nieograniczonym dostępem do swego wnętrza, życia wokół, mądrości (bądź jej braku) innych i biblii.

To również opowieść o tym, jak często mylnie postrzegamy sami siebie, jak mylimy się w stosunku d...