Dziewczyna, którą znał

Czytając książki natykamy się na różnych bohaterów. Specyficznych, sympatycznych, wkurzających, złych, wzbudzających emocje lub nudnych.
Annika jest inna. Pod każdym względem inna. Mimo, że mam na koncie sporo przeczytanych książek, nigdy nie miałam do czynienia z taką bohaterką.
Powiedzieć, że jest nieśmiała i skryta to nie powiedzieć nic.
Powiedzieć, że ma pewne zaburzenia, to będzie zarysowanie jej sytuacji. Żeby wiedzieć z czym się zmaga, trzeba przeczytać książkę ;)

I przez to, choć nie tylko, lektura Dziewczyny, którą znał jest inna. Emocjonująca i emocjonalna, choć nadmiaru przygód i zwrotów akcji się w niej nie uświadczy. Jest to książka niemal obyczajowa, gdyby nie ta miłość. A właściwie ogrom miłości – przyjacielskiej, rodzicielskiej i tej romantycznej, silnej i trwającej ponad czasem i przestrzenią.

W tej powieści spotkałam motywy, które powodują, że historia od razu wskakuje na skali ‘podobania się’ o kilka oczek wyżej. Spotkanie po latach. Akcja w dwóch płaszczyznach czasowych – teraz i 10 lat temu. I równoległe odkrywanie przyszłości z perspektywy obu ‘czasów’.
Autorka wiedziała co robi, pisząc swoją książkę w ten sposób.

Obie osie czasu zaczynają się w momencie spotkania Anniki z Jonathanem. Pierwsze i kolejne spotkanie. Odkrywanie się nawzajem. Powolne wchodzenie sobie za skórę. A do tego w teraźniejszości odkrywanie czemu doszło w przeszłości do tego do czego doszło. Jestem zauroczona tym sposobem prowadzenia histori...