Dziewczynka w zielonym sweterku

Myślę, że w tej książce odnalazłby się każdy. Tutaj nie ma miejsca na podziały, każdy z nas ma możliwość poznania tej historii i odebrania jej po swojemu. Jednak wciąż będzie nas łączyć jedno: świadomość, że to stało się naprawdę. I jest nieodłącznym elementem budującej się i będącej już historii…

Bardzo interesują mnie rodzaje takich książek, ponieważ chcę się dowiedzieć prawdy o II wojnie światowej.Książka uświadamia ogrom okropności i niesprawiedliwości całej tej durnej ideologii o przewadze jednej rasy nad inną oraz także nadziei, że nie wszyscy zatracają człowieczeństwa.

Wstrząsające świadectwo zbrodni przedstawione z perspektywy małej dziewczynki - zagubionej, przerażonej, niepewnej jutra. Przekrój postaci odzwierciedlający ludzkie charaktery - czasem lepsze, czasem gorsze. Książka zdecydowanie lepsza od filmu, więc warto:)

Kolejna książka która uświadamia: "ludzie ludziom zgotowali taki los". A jednak zawsze znajdzie się jakiś "anioł stróż". Przeczytana, ku przestrodze.

Książka na prawdę warta przeczytania. Choć przyznam, że większe wrażenie zrobiła na mnie "Wojna Klary".

Krystyna Chiger napisała niewiarygodną historię o ocaleniu swojej rodziny, kiedy na czternaście miesięcy zamknęło się nad nimi niebo. Ponad rok przebywali w kanałach, bez światła, ciepła, świeżego powietrza, dzięki współczuciu i pomocy kanalarzy dotrwali wyzwolenia, unikając śmierci.
Ponad rok musieli mówić szeptem, by nikt ich na powierzchni nie usłyszał, walczyli z głodem, chorobami, wszawicą. Zapadali na depresję.
Czternaście miesięcy walki o każdy dzień opowiedziany przez dorosłą kobietę, ale z perspektywy kilkuletniej dziewczynki, widziane oczami dziecka. Fakty są opisane prosto i bezpośrednio, bo dziecko nie ma głębokich przemyśleń, tylko opisuje to, co widzi i czuje.
Opowieść jest surowa przedstawiona za pomocą krótkich zdań wydaje się, że trochę płasko bez emocji, ale od tamtych wydarzeń minęło mnóstwo lat, jak sama autorka wspomina, że o tych wydarzeniach rozmawiali tylko w gronie najbliższej rodziny.
Moim zdaniem Pani Krystyna przekazała swoją historię za pomocą prostego, zrozumiałego języka, formy niestroniącej od dygresji: przemyśleń, rozliczania z przeszłością, refleksji o poznanych obliczach natury człowieka. Spotkałam się ze słowami krytyki, że narracja nie zachwyca a książka wypadła słabo literacko. Czytając tę na wskroś przejmującą historię o ludzkim cierpieniu, okropieństwach i okrucieństwu wojny siedząc sobie w ciepłym bezpiecznym domu, oceniam tę książkę pod kątem wartości historycznej a nie literackiej. Autorka podaje najważniejsze da...

"Kiedy odsunęłam się od oka, usłyszałam głośny, głuchy głos. Brzmiał, jakby ktoś wyrzucał na chodnik worek ziemniaków. Usłyszałam kolejny głuchy odgłos, kolejny worek ziemniaków. Rzuciłam się do okna, żeby zobaczyć, co wydaje taki odgłos, ale mama mnie powstrzymała. Nie chciała, bym to oglądała. Nie chciała, żebym widziała te bolejące matki, którym odebrano dzieci, i które teraz szukały śmierci, rzucając się z dachu naszego budynku."