Dżuma. Czarna śmierć

"Dżuma. Czarna śmierć" zrobiła na mnie rewelacyjne pierwsze wrażenie. Niestety z czasem zaczęłam się zastanawiać, czy autor czasem nie kręci się w kółko. Powtarzał te same schematy w swoich opowieściach i kolejnych rozdziałach, co nie do końca mi pasowało, stąd ostatecznie niższa ocena. Cały tekst był trochę chaotyczny, szkoda, że rozdziały nie uporządkowały informacji w żaden klarowny sposób. Być może to tylko ja się w nim lekko zagubiłam, a dla innego czytelnika nie będzie to żadnym problemem, ciężko mi stwierdzić.

Na pewno duży nacisk był położony na warstwę historyczną. Aby zrozumieć, z czym świat się borykał, autor jak najdokładniej starał się przybliżyć czytelnikowi średniowieczną rzeczywistość. Na rozwój epidemii wpływ miało mnóstwo rzeczy, nawet te pozornie kompletnie z chorobą niezwiązane. John Kelly świetnie przygotował się do tematu, po samych licznych przypisach możemy się przekonać, z jak wieloma źródłami zaznajomił się badacz. Trzeba również pochwalić łatwość, z jaką snuł opowieści. Jego język jest niesamowicie plastyczny, opisywane sceny nieraz jak żywe stawały mi przed oczami. Tłumaczenie takiego tekstu musiało stanowić nie lada wyzwanie, ale udało się bardzo dobrze. Co prawda ta malowniczość nie zawsze wychodziła mi na zdrowie, biorąc pod uwagę bród i smród powszechnie panujące w tej epoce, hah.

Książka jest pełna ciekawych informacji, szczególnie że dotyczy epoki tak odległej i przede wszystkim innej niż nasza. Opisywane kolejne zarażo...

Książka urzekła mnie podwójnie. Nie mamy tutaj „suchych faktów”, które z lekkim znużeniem moglibyśmy przerzucać strona po stronie, ale w ciekawy i lekki sposób opisaną rzeczywistość z jaką przyszło się zderzyć ówczesnemu mieszkańcowi świata.

Czym była dżuma? Jaki miała wpływ? Jak wyglądało życie nie tylko podczas dżumy, ale również w ogóle?

Jeśli myślimy o czarnej śmierci, to wyobrażamy sobie zarazę, zagładę, śmierć, choroby, ubóstwo i brud. Ale czy na pewno? A jak to wyglądało zaraz przed? W trakcie? Lub… po? Czy każdy był skazany na możliwość zarażenia się? Ilu ludzi zgładziła? Czy zdajemy sobie sprawę z tego, jak wielkie zniża poczyniła?

Moim zdaniem świetna pozycja nie tylko skupiająca się na samej dżumie, ale na historii świata. Zdecydowanie dużo z niej zyskacie i na pewno będzie to ciekawa przygoda. Jeśli lubicie się uczyć, lubicie poznawać świat, swoją historię, bo przecież to również dotykało nas i naszych przodków (tak, tak, o Polsce również wspominają ;) ), to mega warto sięgnąć po tę książkę. Ja jestem zadowolona i na pewno będę ją polecać.

Dowiecie się z niej wielu ciekawostek. Na pewno rozjaśni wam kwestię nie tylko samej dżumy, ale również życia ludzi w tamtym okresie. Wielokrotnie byłam przerażona, lekko zniesmaczona i smutna, jak bardzo niszczyła ludzi. Jak, parafrazując, ojciec był przeciwko dziecku i na odwrót. Ludzie umierali w samotności… „…każda osoba stawała samotnie wobec własnej indywidualnej...

,,Jest to opowieść o przełomowym momencie w historii ludzkości, utkana z głosów, postaci i doświadczeń mężczyzn i kobiet, którzy wtedy żyli".

Pierwsze oznaki zarazy były ledwo dostrzegalne. Lecz kiedy z ust ludzi zaczęło bardzo źle pachnąć, zaczęli padać jak mrówki. Człowiek od człowieka, wieś od wsi, stan od stanu. Jej szybkość była zatrważająca. Nie w sposób było nad nią zapanować.

,,Trzysta plemion zginęło bez wyraźnego powodu w swoich letnich i zimowych obozowiskach".

,,Podobnie jak większość historyków, profesor Benedictow sądzi, że zaraza przeniosła się do portu w sposób, w jaki zwykle choroba przenosi się wśród populacji ludzkich- przez zarażone szczury".

,,W miarę jak rosła liczba ofiar, ulice wypełniały się dzikimi zwierzętami żerującymi na ludzkich szczątkach, pijanymi żołnierzami i plądrującymi domostwa i dopuszczającymi się gwałtów, starymi kobietami ciągnącymi zwłoki przez gruzy, płonącymi budynkami wyrzucającymi w krymskie niebo strugi płomieni i dymu. Wokół nich chwiejnym krokiem krążyły stada gryzoni z dziwną krwawą pianą na pyskach, na placach i skwerach piętrzyły się stosy ciał, a w ludzkich oczach malowała się szaleńcza panika lub tępa rezygnacja”.

Wypisałam wam tutaj kilka cytatów, byście sami mogli określić, czy to książka dla was. Ja do samego końca miałam gulę w gardle tak bardzo byłam nią przejęta. Oprócz zwykłych faktów, które roztrzaskiwały moje sumienie na drobny maczek, poznałam opowieść niestety pr...