El Roi

"El Roi" Beaty Skrzypczak to pierwsza książka, którą zaczęłam czytać w tym roku, ale jedenasta, którą skończyłam. Skąd ten rozrzut? Otóż zupełnie nie byłam na nią przygotowana. To nie jest jeden z tych debiutów literackich, przez które można przepłynąć przez jeden wieczór, a potem o nich zapomnieć. Powieść jest tak pięknie napisana, a do tego każdy rozdział zawiera taki ładunek emocjonalny, że nie umiałam i nie chciałam czytać szybko, ale wolałam na spokojnie, powoli przyswajać każde słowo. Dopiero ostatnie rozdziały pochłonęłam na jeden raz, mając nadzieję, że mylę się co do zakończenia. Niestety nie myliłam się i chociaż rozumiem, dlaczego musiało być właśnie takie, to jednak złamało mi serce i kilka dni później ciągle wracam do niego myślami.

"El Roi" to powieść złożona, przypominająca swoją konstrukcją rozsypane puzzle: pojedyncze elementy, z pozoru ze sobą niezwiązane, dopiero połączone tworzą pełny i spójny obraz. Gdybym miała w trzech punktach podsumować, o czym właściwie jest ta książka, to powiedziałabym, że o kobietach i mnogości ich oblicz, o tak cienkiej, że miejscami nieistniejącej granicy między życiem a śmiercią, oraz o tym, jak widma przeszłości, czy to w obrębie rodziny, czy narodu, wpływają na przyszłość i teraźniejszość. To jednak zaledwie czubek góry lodowej, bo nie jestem w stanie opisać mnogości wątków, poruszonych w powieści tematów i licznych nawiązań kulturowych, które autorka umieściła w swojej książce. Chylę czoła przed Beatą, bo widać...

Oj powiem Wam, że to nie jest prosta lektura. Nie pamiętam już ile razy zmieniałam o niej zdanie w trakcie czytania. Prawdziwy wachlarz emocji, chociaż nie do końca taki, jaki sobie wyobrażałam. Nie, inaczej. Tak szczerze mówiąc to na temat fabuły tej książki nie wyobrażałam sobie nic. Nie czytałam opisu, nie czytałam dokładnie recenzji... Postawiłam na dobre opinie osób, które cenię tutaj na bookstagramie i w ten oto sposób znalazłam się w posiadaniu tej książki.

To historia, która wymaga od czytelnika skupienia. Gdy dzieliłam się na bieżąco swoimi odczuciami z dziewczynami z grupy, kilka razy czytałam, żebym dala tej opowieści szansę. I cieszę się, że przeczytałam ją w całości, bo mój obraz kompletnie się wtedy zmienił. A musicie wiedzieć, że byłam bliska porzucenia tej książki, przynajmniej na jakiś czas, bo bardzo długo nie potrafiłam się w nią wgryźć.

Początkowo miałam wrażenie, że to wszystko nie ma sensu. Ot historie kilku osób, w dodatku z różnych lat, w których tak właściwie nie wiemy o co chodzi. Nie ma tutaj kryminalnej zagadki do rozwiązania, nie ma tutaj pełnego namiętności romansu, czy też przejmujących i wzruszających do głębi ludzkich losów. Chociaż ich elementy z pewnością tutaj znajdziemy. Tak naprawdę dopiero po przeczytaniu ponad połowy książki, zaczęłam dostrzegać jej wartość i sens. I wtedy popłynęłam z prądem. Zaczęłam patrzeć na wszystko z innej perspektywy i zauważać przekaz, jaki ta książka ze sobą niesie. Nie będę Wam go jedna...