Era

Autor jest młodym człowiekiem, specjalistą w branży IT, który dopiero stawia swoje pierwsze kroki jako pisarz. Jest to fakt, od którego postanowiłam zacząć, gdyż jego dojrzały styl zasługuje na podkreślenie. Potrafi zbudować i utrzymać napięcie, zaintrygować czytelnika, prostotą wciągnąć w świat, który dla większości jest obcy, ale sam dobrze zna. Mowa o sztucznej inteligencji, która jest tematem przewodnim tej powieści. Zagadnienie bardzo aktualne, jak również kontrowersyjne. Jak daleko może się posunąć? Czy może stać się sprawcą dramatycznych wydarzeń?

Autor zmienia narrację, która w zależności, czyją perspektywę przedstawia, jest pierwszo- lub trzecioosobowa. To również uważam za atut i oznakę dojrzałości literackiej. W powieści znalazło się sporo opisów dotyczących głównie psychologicznego aspektu. Osobiście uważam, że filozofowania było zbyt dużo, gdyż nieznacznie obniżało to napięcie.

W finale autor całkowicie odwrócił optykę. Drugi thriller i drugie zaskoczenie. Brawo.

Po świetnie przyjętym "Letargu" Kamil Piechura powraca z nową powieścią zatytułowaną "Era".

Nie od dziś wiadomo, że wielu korzysta z pomocy sztucznej inteligencji, czy to przy tworzeniu grafik, czy to leniwym bookstagramerom recenzję napisze, a chłopcy z Ansy opracowali tytułową Erę, która bez pomocy inżyniera, scenarzysty, reżysera oraz aktorów, produkuje swój własny serial, a docelowo w ciągu dwóch tygodni ma wydać na świat pełnometrażowy film. Gdy w scenariuszu pojawiają się, wydawać by się mogło absurdalne pomysły a w podejrzanych okolicznościach ginie jeden z jej głównych twórców, na scenę wkracza enigmatyczny komisarz Samuel Blom.

Nie przepadam za motywem nowoczesnych technologii w literaturze, nie kręci mnie to, nie interesuje, nie znam się na tym. Dlatego też początkowo podchodziłam do tej historii nieufnie, a nawet z pewną niechęcią, czekając na przełomowy moment, czyli pojawienie się trupa. Choć muszę przyznać, że rozwój sytuacji śledziłam z mieszaniną fascynacji i zgrozy.

Pierwszoosobowa narracja Oliwiera Falka wymagającego szefa firmy oraz kochającego męża i ojca, miejscami ustępuje trzecioosobowej narracji Bruna, który pod groźbą uśmiercenia jego czteromiesięcznej znajdującej się pod inkubatorem córeczki, zmuszony jest do zagrania w stworzoną przez Erę grę, w której nie sposób zwyciężyć. Gdy następuje game over jego miejsce zajmują kolejne postacie.

Historia zna wiele takich przypadków, gdy jakiś wynalazek mający służyć lu...

Powiem wam, że książka była zabawna i niepokojąca jednocześnie. Zabawna, kiedy rozpoczęte były sceny jakby z teatru, kiedy postacie ze sobą rozmawiały i cokolwiek by nie powiedziały było tak sztuczne jak szczęka mojej babci:-) Ale właśnie tym sposobem rozweselały nie tylko publiczność, ale i czytelnika. Jednak później mieliśmy przejście do momentów, kiedy zaczynało się robić niepokojąco, kiedy za pomocą opisów było ukazane, że coś niebawem się wydarzy, że coś się nie zgadza. Tutaj ogromny plus dla autora, gdyż umiejętnie wprowadzał napięcie od najmniejszego, do coraz większego, aż nas samych łapał stres. Czytamy opowieść o wielkim odkryciu, jak postacie przygotowują się do wielkiego otwarcia. Dopiero w pewnym momencie dochodzi do nas, że chodzi tutaj o inteligencję robotów. O sztuczne władanie słowem i stworzenie oprogramowania, który pisze scenariusze filmowe, które będą tutaj ukazane. My z wolna zaczynamy poznawać życie prywatne twórców sztucznej inteligencji i nagle ktoś tutaj zginie. Podejrzanych będzie dużo, zresztą my sami będziemy chcieli odgadnąć kto odpowiada za ten wypadek. Czytelnik jest tak zmieszany, że w pewnym momencie nie wie, kto za cokolwiek ponosi odpowiedzialność, czy film łączy się z prawdziwymi wydarzeniami, czy specjalnie został umieszczony jako dodatkowy chaos. Czyżby prawda była tak absurdalna? Czy zawsze można ufać sztucznej inteligencji?
Słuchajcie przed wami prawdziwa petarda. Z pewnością co druga osoba na świecie zastanawia się co się sta...

Absolutnie uwielbiam thrillery technologiczne - i ogólnie książki, w których technologia odgrywa ważną rolę. Gdy widzę opis sugerujący wyrwaną spod kontroli sztuczną inteligencję, atak hakerski czy podejrzane oprogramowanie, jestem w stanie rzucić wszystko inne i zabrać się za książkę z tym właśnie motywem.

Tak było z "Erą" - od razu poczułam, że to będzie COŚ. I przeczucie na szczęście mnie nie myliło, bo "Era" okazała się jednym z najlepszych thrillerów technologicznych (ba, samych thrillerów również), jakie czytałam w ostatnich latach.

Czy sztuczna inteligencja może zwrócić się przeciwko swoim twórcom? Kto jest nadawcą tajemniczych przesyłek? Czy ta sama osoba jest odpowiedzialna za makabryczną transmisję na żywo i powiązane z nią głosowanie, w którym stawką jest ludzkie życie? I czy kreatywność AI może być porównywalna z ludzką? I o co chodzi z tymi cholernymi kijankami?

Autor stworzył fabułę tak przemyślaną, a do tego zaskakującą i przerażającą, że do teraz nie mogę wyjść z podziwu. Wykreował też bohaterów z krwi i kości, o których los faktycznie się przejmowałam. A zagadka kryminalna? Do teraz mam ciarki na myśl o niej. Nie mówiąc już o zakończeniu, które zwaliło mnie z nóg...

Kamil Piechura stworzył thriller idealny: pełen zaskakujących plot twistów, przerażających scen, doskonale stopniowanego napięcia i sekretów mrożących krew w żyłach. Serio. Podczas czytania niejednokrotnie będziecie szeroko otwierać oczy ze zdumienia i robi...

Już od samego opisu byłam bardzo zaciekawiona i liczyłam na coś bardzo dobrego. Nie ukrywam jednak, że nie od początku polubiłam się z historią. Po kilku rozdziałach miałam ochotę rzucić książkę w kąt, bo gdzieś nie pałałyśmy do siebie miłością. Dopiero po kolejnych rozdziałach naprawdę wciągnęłam się w tę historię. Może dlatego, że Autor nie oszczędza czytelników i daje nam okrutne rozwiązania.

Oliwier to z pewnością ambitny bohater, przekładający wszystko ponad erę. Nie ukrywam, że był irytujący, ale wydaje mi się, że taki właśnie był z niego człowiek. Reszta bohaterów jakoś niezbyt wybija się na pierwszy plan, ale z pewnością nie zabraknie nam tutaj skandali, czy jakiś powiązań.

Muszę jednak przyznać, że zakończenie mnie rozczarowało. Nie wiem dlaczego – mąż w sumie spodziewał się takiego zakończenia, ja niekoniecznie. No ale chyba liczyłam już na większą brutalność.

Czytało mi się dobrze, słownictwo technologiczne mi nie przeszkadzało. Ogólnie oceniam książkę dobrze, pomimo że nie polubiłyśmy się od samego początku.

Totalnie się tego nie spodziewałam. Moje pierwsze spotkanie z autorem i od razu dostałam taką powieść, o której na pewno będę długo pamiętać po przeczytaniu.

Jest to kryminał, ale bardzo nietypowy. To co przytrafia się bohaterom, to coś z pogranicza fantastyki - jednak w moim odczuciu to ciekawy i świeży zabieg. Nie chcę tutaj zdradzać fabuły, bo najlepiej będzie podejść do czytania z otwartą głową, a jest co ogarniać, bo autor wykazał się ogromną wyobraźnią. Albo przewidział przyszłość. Ale jedyne co musicie wiedzieć, to to, że powieść dotyka tematu sztucznej inteligencji, jej wpływu na świat, nie tylko informatyczny, ale ten codzienny.

Książka czyta się sama, jest ciekawa i wciagająca. Autor trochę się bawi czytelnikiem, mąci i mami, ale wszystko w dobrej wierze. Jeśli szukacie czegoś innego, oryginalnego - tak, to propozycja dla was.